Sebt Günü Çalışma Kitapçığı – 4.çeyrek 2018 – Mesih’te Birlik - 2 bölüm

*Kasım 10–16

Çatışmalar Ortaya Çıktığında

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Elç. 6:1–6; Elç. 10:1–23; Mat. 5:17–20; Elç. 11:3–24; Elç. 15:1–22; Amos 9:11, 12.

HATIRLAMA METNİ: “Vaftizde Mesih’le birleşenlerinizin hepsi Mesih’i giyindi. Artık ne Yahudi ne Grek, ne köle ne özgür, ne erkek ne dişi ayrımı var. Hepiniz Mesih İsa’da birsiniz” (Gal. 3:27, 28).

Herhangi bir Hıristiyan topluluğunun en zor görevlerinden biri, kilisenin kimliği ve hizmeti ile ilgili konularda görüş farklılıkları ortaya çıktığında birliği korumaktır. Bu farklılıklar yıkıcı sonuçlara yol açabilir.

Bugünün Hıristiyan toplulukları, Yeni Ahit’te gördüklerimizden çok farklı değillerdir. İnsan insandır ve önemli noktalarda bile farklılıklar ortaya çıkacaktır. İlk Hıristiyanlar, algılanan kişilerarası önyargılarla ve önemli Eski Ahit öyküleri ve uygulamalarının ciddi anlayış farklılıklarından doğan bazı çatışmalarla karşı karşıya kaldılar. Bu çatışmalar, bu gerginlikleri çözmek için Kutsal Ruh’un ve Kutsal Yazılar’ın rehberliğini arayan düşünceli elçiler ve liderler olmasaydı, kiliseyi başlangıç döneminde yok edebilirdi.

Birkaç hafta önce, ilk inanlı topluluğunun birlikteliğini nasıl yaşadığını inceledik. Bu hafta, ilk inanlı topluluğunun, birliğini bozan ve hayatta kalmasını tehdit eden iç çatışmaları nasıl çözdüğüne bakacağız. Bu çatışmalar neydi, nasıl çözüldüler ve bugün bu deneyimlerden neler öğrenebiliriz?

*17 Kasım Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

7. DERS

Kasım 11

Etnik Önyargılar

Elçilerin İşleri 6:1’i okuyun. İlk inanlı topluluğunda hangi mesele, insanların yiyeceklerin dullara adil ve eşit dağıtılmamasından dolayı şikayet etmelerine neden oldu?

Bazı ilk inanlı topluluğundaki Hıristiyanlar, aralarındaki Grek kökenli dullara karşı önyargılı davranmış ve onlara İbrani kökenli dullardan daha az yiyecek vermişlerdi. Bu algılanan kayırmacılık, ilk inanlı topluluğunda çatışmaya neden oldu. Bu kayırmacılığın gerçek olup olmadığını ayet bize söylemiyor. Sadece bazı insanların bunun olduğuna inandığını söylüyor. Bu çatışma, kilisenin birliğini çok erken tehdit etti. Kilisede etnik bölünmenin bu kadar hızlı görülmesi ne kadar ilginç.

Elçilerin İşleri 6:2–6’yı okuyun. Bu yanlış anlaşılmayı çözmek için ilk inanlı topluluğu tarafından atılan basit adımlar nelerdi?

İlk inanlı topluluğu hızla büyüyordu ve bu büyüme, elçiler üzerinde giderek daha ağır bir yük oluşturuyordu. Geleneksel olarak “diyakonlar” olarak adlandırılan bu yedi adamın atanması (Yeni Antlaşma onları böyle adlandırmasa da), Yeruşalim kilisesindeki gerginliği hafifletti ve kilise hizmetine daha fazla insanın katılmasına izin verdi.

Elçiler, Grekçe konuşan imanlıların şikayetlerini dikkatlice dinlediler ve bir çözüm getirmelerini istediler. Elçilerin yardımcıları olmak için bu yedi adamın seçilmesi bu gruba bırakıldı ve hepsi de Grek kökenli olan yedi öğrenci tavsiye ettiler. Bu adamların “Ruh’la ve bilgelikle dolu, yedi saygın kişi” olması gerekiyordu (Elç. 6:3). O zamana kadar hem Allah’ın Sözü’nü vaaz etmek hem de yiyecekleri dullara dağıtmakla görevli olan elçilerin hizmeti, her biri, müjdenin duyurulması için eşit derecede değerli hizmet veren iki gruba ayrıldı. Luka, “görev” ya da “hizmet” (diakonia) anlamına gelen aynı sözcüğü kullanırken, hem Söz’ü vaaz eden elçilerden (Elç. 6:4) hem de yemek dağıtan diyakonlardan (Elç. 6:1) bahsetmiştir.

Liderlerin birçok imanlıyı bir çözüm bulmaya çalışmak için biraraya getirmeleri (Elç. 6:2) gerçeğinden ne gibi bir anlam çıkartıyorsunuz?

PAZAR

Kasım 12

Diğer Uluslardan Olanların Dönüşümü

Elçilerin İşleri kitabında diğer uluslardan olanların İsa Mesih’in müjdesinde dönüştürülmesi, ilk inanlı topluluğu tarihindeki en büyük çatışmanın sahneye konulduğu, onun varlığını ve hizmetini tehdit edecek bir olaydır.

Elçilerin İşleri 10:1–23’ü okuyun. Bu pasajlarda hangi unsurlar, diğer ulusların müjdeyi alması yolunda Kutsal Ruh’un birçok insanın yüreğini hazırladığını göstermektedir?

Görüm, Petrus’a çok tuhaf gelmiş olmalıydı. Sadık bir Yahudi olarak, yasa gereği, kirli ya da murdar gıdaları hiç yememiş olduğu için şaşkına uğramıştır (Lev. 11, Hez. 4:14 ve Dan. 1:8’e bakınız). Bununla birlikte, bu görümün amacı yiyeceklerle ilgili değil, bilakis Yahudilerle diğer uluslar arasında müjdeciliğin yayılmasını engelleyen bariyerlerdi. Bu engeller, kadim dünyada en az bugün olduğu kadar yaygındı.

İlk on yıllar içerisinde Hıristiyanlık temel olarak, İsa’yı Eski Ahit peygamberliklerinin vaat edilmiş Mesih’i olarak kabul eden Yahudilerden oluşuyordu. Mesih’teki bu ilk imanlılar, onlara öğretilmiş olan yasaya itaat eden sadık Yahudiler’di. Onlar, İsa Mesih’in müjdesinin Eski Ahit yazılarını sildiğini veya ortadan kaldırdığını düşünmemişlerdi (Mat. 5:17–20).

Elçilerin İşleri 10:28, 29, 34, 35’i okuyun. Petrus, Yafa’da aldığı görümü nasıl anlamıştı? Onu bu yoruma yönlendiren ne oldu?

Elçilerin İşleri’nde gördüğümüz şey, Kutsal Ruh’un, diğer uluslardan olanların, Hıristiyan topluluğunun paydaşlığına alınabilmelerinin yolunu hazırlamış olmasıdır. Ve bunu sünnet edilmeden ve daha önce Yahudi olmaksızın yapabilirlerdi. Petrus’un ve arkadaşlarının ikna olmalarını sağlayan şey, tıpkı Pentikost’ta İsa’nın havarilerinin deneyimlediği gibi Kornelius ve ev halkının aslında Allah’ın istemi doğrultusunda Kutsal Ruh’un etkisinde olmasıydı (Elç. 10:44–47). Eğer Kutsal Ruh, Yahudilere verildiği gibi, diğer uluslardan olanlara da verilebiliyorsa, o zaman Mesih olarak İsa’ya iman etmek için sünnet olmanın bir ön şart olmadığı çok açıktı. Bu sonuç, ilk inanlı topluluğu arasında büyük bir teolojik çatışma için ortam hazırladı.

PAZARTESİ

Kasım 13

Ruh Önderlik Ediyor

Sezariye’de Kornelius’la olanların raporları kısa bir süre sonra Yeruşalim’deki Hıristiyan topluluğunun liderlerine ulaştı ve Petrus’tan neler olduğunu açıklamasını istediler. Onlar, Petrus’un yaptıklarından ötürü gücenmişlerdi, çünkü Musa’nın Yasası’ndaki kendi Yahudi anlayışlarına göre, sadık Yahudilerin, diğer uluslardan olanlarla birlikte yemelerine izin verilmezdi (Elçilerin İşleri 11:3).

Elçilerin İşleri 11:4–18’i okuyun. Petrus bu olayda Kutsal Ruh’un işleyişini ve O’nun önderliğini açıklamak için ne dedi? Olanları yeniden anlatarak parmak bastığı nokta neydi?

Bazıları, Petrus’un eylemlerinin meşruluğu ve diğer uluslardan olanları vaftiz etme kararı ile ilgili şüphelere yol açmış olsalar da, yeterli sayıda tanık (Elç. 11:12) Pentikost’ta olduğu gibi Kutsal Ruh’un varlığını göstermiş olduğunu tasdik etmişlerdi. Bu durumda Kutsal Ruh’un önderliğinin ve liderliğinin şüphe götürmez olduğu farkedildi ve verilen armağan kabul edildi. “Bunları dinledikten sonra yatıştılar. Tanrı’yı yücelterek şöyle dediler: ‘Demek ki Tanrı, tövbe etme ve yaşama kavuşma fırsatını öteki uluslara da vermiştir’ ” (Elç. 11:18).

Elçilerin İşleri 11:19–24’ü okuyun. İlk inanlı topluluğunun tarihinde daha sonra ne oldu?

Belki Yeruşalim’deki bazı kişiler, Kornelius ve ev halkı ile olanların bir istisna olduğunu ve böyle bir deneyimin tekrarlanmayacağını düşünmüş olabilirlerdi. Ama Kutsal Ruh’un amaçladığı şey bu değildi. İsa’nın havarileri, İstefanos’un ölümünden sonra ortaya çıkan zulümden dolayı (Elç. 8:1) Yeruşalim ve Yahudiye’nin ötesine dağılınca, ve Samiriye, Finike, Kıbrıs ve Antakya’ya gidince, diğer uluslardan daha çok kişi İsa’yı Kurtarıcıları olarak kabul etti. İsa’nın öngördüğü şey buydu (Elç. 1:8). Diğer uluslardan olanların bu akını ne kadar harika olsa da, eğer kendimizi bu ilk Yahudi inananların yerine koyarsak, nasıl tepki vereceklerini tam olarak bilememelerinin sebebini anlamamız zor olmaz.

Kilisenin dar görüşlerini ve tanıklığımıza engel teşkil edebilecek mesajını nasıl destekliyor olabiliriz?

SALI

Kasım 14

Yeruşalim Konseyi

Elçilerin İşleri 15:1, 2 ve Galatyalılar 2:11–14’ü okuyun. İlk inanlı topluluğunda ciddi çatışmalara neden olan iki mesele nedir?

İlk Hıristiyanların karşı karşıya kaldığı, kilise birliğine olan tehdit gerçekti ve zordu. Bazı Yahudi Hıristiyanlar, kurtuluşun yalnızca Allah’ın antlaşma halkına ait olanlar için mümkün olduğunu düşündüler ve bu da sünnetin bir gereklilik olduğu anlamına geliyordu. Ve inançlı yaşam tarzının bir parçası olarak, bu Yahudi imanlılar, kendi kurtuluşlarını engelleyebilecek olan uluslarla herhangi bir ilişkiden kaçınmaları gerektiğine de inanıyorlardı.

Yahudilerin, diğer uluslardan olanlarla ilişkileri konusunda çok sıkı gelenekleri vardı. Bu gelenekler, elçiler İsa’nın takipçileri olmak isteyen uluslara ulaşmaya başladığı zamanlarda ilk inanlı topluluğu açısından hızla bir engel haline geldi. Çünkü Mesih, Eski Ahit’te öngörüldüğü gibi, Allah’ınantlaşma halkının Kurtarıcısı olduğundan dolayı, diğer uluslardan olanlar kurtarılmak istiyorlarsa, önce Yahudi olup sonra da aynı antlaşma kurallarına uymak zorunda değiller miydi?

Elçilerin İşleri 15:3–22’yi okuyun. Yeruşalim Konseyi’nde sunulan bazı meseleler nelerdi?

Buradaki mesele, sünnet ve diğer uluslardan olanlarla ilişkiler hakkında Eski Ahit hikayelerinin derin bir şekilde yorumlanmasına dayanan anlaşmazlıklardan kaynaklanıyordu. Havariler, ihtiyarlar ve Antakya’dan gelen delegeler bir araya geldiklerinde, tartışmalar herhangi bir çözüm bulunmadan uzun bir süre devam etmiş gibi görünüyordu.

Fakat sonra Petrus, Barnaba ve Pavlus konuşmalar yaptılar. Petrus’un konuşması, Allah’ın kendisine verdiği görsel vahyi ve diğer uluslardan olanlara hizmetin yolunu açmada Kutsal Ruh armağanını ima etmişti. Daha sonra Pavlus ve Barnaba, Allah’ın, onlar aracılığıyla diğer uluslardan olanlar için neler yaptığına dair hikayelerini paylaştılar. Sonuç olarak, birçok göz yeni gerçeği gördü. Petrus şöyle dedi: “Bizler, Rab İsa’nın lütfuyla kurtulduğumuza inanıyoruz; onlar da öyle.” yani diğer uluslar (Elç. 15:11). Asırlar süren gelenekler, müjdenin ışığında çözülüyordu.

Sahip olduğunuz derin bir inancı nasıl anladığınız hakkında fikrinizi değiştirdiğiniz bir zaman oldu mu? Bir inanç anlayışınızı tekrar sorgulamanız gerektiğinde size yardımcı olabilecek bu deneyimden ne öğrendiniz?

ÇARŞAMBA

Kasım 15

Zor bir Çözüm

Anlaşmazlığın en iyi çözümünü bulmak için Antakya’daki kiliseden Yeruşalim’e temsilci göndermek bir ölçüde güven gerektirmişti. Ancak, meclisin lideri gibi görünen İsa’nın erkek kardeşi Yakup, elçiler ve ihtiyarlar arasında saatler süren tartışmalardan sonra, ne yapılması gerektiği konusunda bir karar verdi (Elç. 15:13–20). Konsey, diğer uluslardan olanların, Hıristiyan olmak adına sünnet dahil törensel yasaların tüm yönlerine uyarak Yahudi olmak için dönüşmelerinin gerekmediğine açıkça karar verdi.

Amos 9:11, 12 ve Yeremya 12:14–16’yı okuyun. Bu Eski Ahit peygamberlerinin İsrail’in komşu milletleriyle ilgili öngörüleri nelerdi?

Yakup, Amos 9’dan alıntı yaparken, diğer Eski Ahit peygamberlerinde de ulusların kurtuluşuna dair imaları görüyoruz. Allah’ın niyeti en başından beri tüm dünyayı İsrail’in tanıklığı ve tecrübesi sayesinde kurtarmaktı. Aslına bakılırsa, Allah’ın İbrahim’e çağrısı, kendisi ve onun soyundan gelenler aracılığıyla tüm milletler için bir bereket içermiştir (Yar. 12:1–3). Kutsal Ruh’un önderliği; diğer uluslar arasında Petrus, Barnaba ve Pavlus’un hizmeti; ve uluslardan bir çok kişinin dönüşümü, göz ardı edilemeyecek kanıtlardı. Bu tanıklıklar, Yeruşalim’deki Hıristiyan topluluğu liderlerinin birçok Eski Ahit peygamberliklerinin artık yerine geldiğini fark etmelerine yardımcı oldu. Aslında, Allah zaten İsrail’de diğer ulusların mevcudiyetine rehberlik eden yasaları ve onlara hangi kısıtlamaların getirildiğini bildirmişti (Lev. 17, 18). Yakup, kararını verirken bu yasalara ayrıca atıfta bulunmuştu(Elç. 15:29). Allah’ın, kendi halkına katılmaları ve İsa’da kurtuluşa kavuşmaları için diğer ulusları çağırdığı herkese apaçık hale geldi. Kutsal Ruh’un rehberliği, onları Kutsal Yazılar’a dair daha derin bir anlayışa kavuşturdu ve onlara daha önce görmedikleri çok önemli gerçekleri açığa çıkardı.

Elçilerin İşleri 15:30–35, Antakya’da inananların Yeruşalim’de kararlaştırılanlara verdiği cevabı anlatıyor: “İmanlılar, mektuptaki yüreklendirici sözleri okuyunca sevindiler” (Elç. 15:31).

Biz burada, Elçilerin İşleri’nde, ilk inanlı topluluğunun Allah’ın Sözü’ne itaat, sevgi, birlik ve güvenin oluşturduğu bir zihniyete bağlı kalarak, Kutsal Ruh’un rehberliğinde, birlik üzerinde büyük bir yıkıma neden olabilecek şeyi önlemelerine dair etkili bir örnek görüyoruz.

Bu durum bize, sadece başkalarının söylediklerini dinlemenin değil, aynı zamanda, söyledikleri tam olarak duymak istediğimiz şeyler olmasa da, onların da haklı olabileceğini düşünmenin bizim için ne kadar önemli olduğunu nasıl öğretiyor?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, “Gerçeği Arayan Biri,” s. 120–129; “Yahudiler ve Uluslar,” s. 171–182, Elçilerin İşleri.

“Bu davada karar veren kurul, Yahudiler ve Uluslardan Hıristiyan kiliseler kurup geliştirmekte öne çıkan elçiler ve öğretmenlerden, ve çeşitli yerlerden seçilerek gelen temsilcilerden oluşuyordu. Yeruşalim’den ihtiyarlar ve Antakya’dan gelen temsilciler mevcuttu, ve en etkili kiliseler temsil ediliyordu. Kurul, aydınlanmış muhakemenin sesine uygun olarak ve ilahî iradeyle kurulmuş olan kilisenin saygınlığı ile hareket ediyordu. Müzakerelerinin sonucunda tümü, söz konusu soruna Allah’ın kendisinin Uluslara Kutsal Ruh’u vererek yanıt verdiğini gördüler; ve kendilerinin üstüne düşenin Ruh’un yol göstericiliğini izlemek olduğunun farkına vardılar.

“Sorun hakkında oy vermek üzere tüm Mesih imanlıları topluluğu çağrılmadı. “Elçiler ve ihtiyarlar,” etkili ve muhakeme sahibi kişiler kararı tasarladılar ve çıkardılar, ve bu karar Hıristiyan kiliseleri tarafından genel olarak kabul edildi. Ne var ki, karardan herkes memnun olmadı; karara katılmayan ihtiraslı ve kendine fazla güvenen kardeşlerden oluşan bir hizip de vardı. Bu adamlar işe tamamen kendi yetkilerine dayanarak girişmeye cüret ettiler. Pek çok söylenerek ve eleştirilerde bulunarak, yeni tasarılar önerdiler ve Allah’ın müjde mesajını öğretmek için atadığı kişilerin çalışmasını baltalamaya uğraştılar. Kilise, ilk zamanlarından beri böyle engellerle karşılaşmıştır ve zamanın sonuna dek her zaman karşılaşacaktır.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 178, 179.

TARTIŞMA SORULARI:

 Bu hafta incelediğimiz durumlarda yer alan sorunların çözümüne yönelik hangi adımlar anlaşmazlıkların ortaya çıkması halinde kendi kilise topluluğunuza uygulanabilir? Kilisenin burada uğraştığı bir mesele teolojik olsa da, kültürel, politik ya da etnik meseleler birliği tehdit ettiği zaman kiliseye yardımcı olabilecek bu durumdan neler öğrenebiliriz? Gördüklerimizden ne gibi önemli ilkeler çıkarabiliriz?

 Yukarıdaki Ellen G. White alıntısına tekrar bakın. Olumlu sonuçlara rağmen, bazıları hâlâ tatmin olmamıştı. Bu üzücü gerçekten ne gibi bir ders çıkarmalıyız?

ÖZET: İlk inanlı topluluğu, üzerinde yıkıcı bir etki yaratabilecek birtakım konulardaki iç çatışmalardan dolayı tehdit altındaydı. Kutsal Ruh’un rehberliğinde ve Allah’ın Sözü’ne itaat ederek kilisenin bu çatışmaları çözebildiğini ve parçalanmayı önleyebildiğini gördük.

CUMA

Kasım 16

*Kasım 17–23

İmanda Birlik

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Elç. 4:8–12; Elç. 1:11; Mat. 25:1–13; İbr. 9:11, 12; Çık. 20:8–11; 1. Kor. 15:51–54.

HATIRLAMA METNİ: “ ‘Başka hiç kimsede kurtuluş yoktur. Bu göğün altında insanlara bağışlanmış, bizi kurtarabilecek başka hiçbir ad yoktur’ ” (Elç. 4:12).

1888’de Yedinci–Gün Adventistleri bazı önemli Kutsal Kitap metinlerinin yorumları üzerinde yoğun bir tartışma dönemi yaşadılar. Pastörler ve kilise liderleri, Daniel 7’deki önbildiride on boynuzun kimliğini ve Galatyalılar 3:24’deki yasayı tartışırlarken, pek azı birbirlerine karşı düşmanca tutumlarının kardeşlik ve dostluklarını nasıl bozduğunu ve dolayısıyla birliği ve kilisenin hizmetini gölgelediğini fark etti.

Ellen G. White’ı bu durum derinden üzdü ve bu tartışmalarda yer alan herkesin, İsa ile olan ilişkileri hakkında dikkatli bir şekilde düşünmesi ve özellikle de aynı fikirde olmadığımız zamanlarda, davranışlarımızla İsa’ya olan sevginin gösterilmesi gerektiğini vurguladı. Ayrıca, kilisedeki herkesin Kutsal Kitap metinlerinin yorumlamasının her noktasında aynı fikirde olmasının beklenmemesi gerektiğini söyledi.

Fakat aynı zamanda, temel Adventist inançlarına gelince, bir anlayış bütünlüğü içinde olmamız gerektiğini de vurguladı (bkz. Ellen G. White, Counsels to Writers and Editors, s. 28–32). Bu hafta, bizi Adventist yapan ve imanda birliğimizi şekillendiren bazı temel dini öğretileri inceleyeceğiz.

*24 Kasım Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

8. DERS

Kasım 18

Mesih’te Kurtuluş

Yedinci–Gün Adventistleri olarak diğer Hıristiyanlarla pek çok ortak noktamız olmasına rağmen, bizim iman serimiz, Hıristiyan dünyasında kimsenin beyan etmediği eşsiz bir Kutsal Kitap gerçeği sistemini oluşturuyor. Bu gerçekler, bizleri Allah’ın ahir zaman bakiyeleri olarak tanımlamaya yardımcı olur.

Elçilerin İşleri 4:8–12, 10:43’ü okuyun. Petrus, kurtuluş planı anlayışında İsa Mesih’in konumuna ne kadar önem veriyor?

Elçi Pavlus, Korintliler’e, müjde olarak şunu söyledi: “Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih’te kendisiyle barıştırdı” (2. Kor. 5:19). Mesih’in ölümü, günahın ve ölümün yol açtığı uçuruma köprü kurup, Baba ile uzlaşmamızı sağlamıştır. Yüzyıllar boyunca, Hıristiyanlar İsa’nın ölümünün, dirilişinin ve gerçekleştirmeye geldiği uzlaşmanın anlamını düşünmüşlerdir. Bu uzlaşma süreci kefaret olarak adlandırılmıştır. Bu kelime, esasen “bir–lik–içinde” manasına gelen eski İngilizce bir kelimeden geliyor. Bu, “birlik içinde” olma ya da ittifak içinde olma durumudur. Buna göre kefaret bir ilişkideki uyumu ifade eder ve yabancılaşma olduğunda, bu uyum uzlaşmanın sonucu olacaktır. Kilise birliği bu nedenle bu uzlaşmanın bir armağanıdır.

Aşağıdaki ayetler İsa’nın ölümünün ve dirilişinin anlamı hakkında ne öğretiyor?

Rom. 3:24, 25

1.Yu. 2:2

1.Yu. 4:9, 10

1.Pet. 2:21–24

Her ne kadar Mesih’in ölümüne ve yeniden dirilişine dair bu inanca diğer birçok Hıristiyan topluluğuyla ortaklaşa inansak da, biz onu, Vahiy 14:6–12’deki üç melek mesajının bir parçası olarak “sonsuza dek kalıcı olan Müjde” (Vah. 14:6) bağlamında ilan ediyoruz. Yedinci–Gün Adventistleri olarak, bu mesajlara başka hiçbir Hıristiyan topluluğunun yapmadığı şekilde vurgu yapıyoruz.

İsa’nın ölümünün ve dirilişinin gerçekliğini ve bunun sunduğu umut vaadini her zaman gözünüzün önünde tutmayı nasıl öğrenebilirsiniz?

PAZAR

Kasım 19

Mesih’in İkinci Gelişi

Elçiler ve ilk Hıristiyanlar, Mesih’in dönüşünü “mübarek umut” (Titus 2:13) olarak kabul ettiler ve Kutsal Yazılar’ın tüm önbildirilerinin ve vaatlerinin İkinci Geliş’te yerine gelmesini beklediler. Yedinci–Gün Adventistleri hâlâ bu görüşe sıkı sıkıya bağlıdır. Aslında, “Adventist” ismimiz bunu belirgin bir şekilde ortaya koyar. Mesih’i seven herkes, O’nunla yüz yüze gelip paydaşlık yapabileceği günü umutla bekler. O gün gelinceye dek, Mesih’in ikinci gelişine yönelik vaat, Allah’ın halkı olarak bizlere birleştirici bir etki sağlar.

Aşağıdaki ayetler Mesih’in dönüşünün tarzı hakkında ne öğretir? Bu, İsa’nın dönüşüne dair bazı popüler fikirlerden nasıl farklıdır? Elç. 1:11; Mat. 24:26, 27; Vah. 1:7; 1. Sel. 4:13–18; Vah. 19:11–16.

Kutsal Kitap, defalarca İsa’nın, kurtulmuş insanlarını almak için tekrar geleceğini garanti eder. Bu olayın ne zaman gerçekleşeceği, bir spekülasyon malzemesi olmamalıdır, çünkü İsa’nın kendisi şöyle demişti: “ ‘O günü ve saati, ne gökteki melekler, ne de Oğul bilir; Baba’dan başka kimse bilmez’ ” (Matta 24:36). Mesih’in ne zaman geri geleceğini sadece bilmemekle kalmıyoruz, aynı zamanda bize bilmediğimiz de söyleniyor.

İsa, hizmetinin bitiminde, ikinci gelişini beklerken kilisenin deneyimini göstermek için on bakire benzetmesini anlattı (Matta 25:1–13). İki grup bakire, İsa’nın gelişini beklediğini iddia eden iki tür imanlıyı temsil eder. Görünüşte bu iki grup birbirine benzer gibidir; fakat İsa’nın gelişi ertelendiğinde, aralarındaki gerçek fark belirgin hale gelir. Bir grup, gecikmeye rağmen, umudunu canlı tutmuş ve ruhsal hazırlığını uygun bir şekilde yapmıştı. Bu benzetmeyle İsa, havarilerine Hıristiyan deneyiminin, duygusal heyecan ya da coşkuya dayalı olmadığını, fakat Allah’ın vaatlerinin yerine gelmesi konusunda somut bir kanıt bulunmasa bile, sürekli Allah’ın lütfuna ve azimle iman etmeyi sürdürmeye dayalı olduğunu öğretmek istemişti. İsa, bugün hâlâ bizi “uyanık olmaya” ve O’nun gelişi için her an hazır olmaya davet ediyor.

“Yedinci–Gün Adventisti” ismimiz, İkinci Geliş’in bizim için ne kadar önemli olduğunu kanıtlasa da, kişisel seviyede İkinci Geliş’in gerçekliğini gözümüzün önünde nasıl tutabiliriz? Yıllar geçtikçe, İsa’nın on bakire benzetmesinde uyardığı hataya nasıl düşmeyiz?

PAZARTESİ

Kasım 20

İsa’nın Göksel Tapınaktaki Hizmeti

Eski Ahit’te Allah, Musa’ya yeryüzünde “meskeni” olarak hizmet etmesi için bir çadır veya tapınak inşa etmesi talimatını verdi (Çık. 25:8). Hizmetleri aracılığıyla, tapınak, İsrail halkına kurtuluş planının öğretildiği yerdir. Daha sonra, Kral Süleyman zamanında, taşınabilir tapınma çadırının yerini muhteşem bir tapınak almıştır (1. Kr. 5–8). Hem tapınma çadırı hem de tapınak, göksel tapınağın “insanın değil, Allah’ın kurduğu asıl tapınma çadırı” örneğinde yapılmıştır (İbr. 8:2; ayrıca bkz. Çık. 25:9, 40).

Kutsal Kitap boyunca, Allah’ın ana ikamet yeri olarak hizmet veren bir göksel tapınak olduğu varsayılmaktadır. Dünyevi kutsal tapınak hizmetleri, kurtuluş planının ve İsa’nın göklerdeki kahinlik hizmetinin “mini peygamberlikleri” idi.

İbraniler ٨:٦; 9:11, 12, 23–28; ve 1. Yuhanna 1:9–2:2’yi okuyun. Bu ayetler, İsa’nın göklerdeki kahinlik hizmeti hakkında ne öğretir?

Yükselişinden bu yana, göksel tapınak, Mesih’in kurtuluşumuz için kahinlik hizmetini yürüttüğü yerdir (bkz. İbr. 7:25). Bu nedenle, “Tanrı’nın lütuf tahtına cesaretle yaklaşalım; öyle ki, yardım gereksindiğimizde merhamet görelim ve lütuf bulalım” (İbr. 4:16) ifadesiyle teşvik ediliriz.

Dünyevi tapınağın iki aşamalı kahinlik hizmeti olduğu gibi—birincisi Kutsal Yer’de gündelik ve daha sonra da En Kutsal Yer’de yılda bir kez—Kutsal Yazılar da İsa’nın göklerdeki hizmetinin bu iki aşamasını tanımlamaktadır. O’nun göklerdeki Kutsal Yer’deki hizmeti, aracılık, affetme, uzlaşma ve yenileme ile karakterize edilir. Tövbekar günahkârlar, Arabulucu İsa aracılığıyla Baba’ya erişebilirler (1.Yu. 2:1). 1844’den bu yana, İsa’nın En Kutsal Yer’deki hizmeti, yılda bir kez Kefaret Günü’nde yapılan yargılama ve arındırma ile ilgilidir (Levililer 16). Tapınağı arındırma hizmeti de, İsa’nın dökülen kanına dayanmaktadır. Bu gün yapılan kefaret, günahın varlığını ortadan kaldırmak ve evrenin Allah’ın iktidarı altında uyumlu bir şekilde tam bir uzlaşmaya varması için Mesih’in erdemlerinin nihai uygulamasını önceden belirtmiştir. Bu iki aşamalı hizmet öğretisi, kurtuluş planının tümünün anlaşılmasını sağlayan eşsiz bir Adventist katkısıdır.

SALI

Kasım 21

Sebt Günü (Şabat)

Yedinci–Gün Adventistlerinin inandığı ve desteklediği bir diğer önemli Kutsal Kitap öğretisi, yedinci–gün Sebti’dir. Bu, aramızdaki birliği ve paydaşlığı sağlayan anahtar bir ilkedir. Bu, Hıristiyanlıkta çok az istisna dışında, sadece bizlerin takip ettiği bir ilkedir.

Sebt Günü, Allah’ın daha Yaratılış haftasından itibaren insanlığa verdiği armağandır (Yar. 2:1–3). Yaratılışta, üç farklı ilahi eylem Sebt’i tesis etmişti: (1) Allah, Sebt Günü dinlendi, (2) O günü bereketledi ve (3) Onu kutsadı. Bu üç faaliyet, Sebt Günü’nü Allah’ın özel armağanı kıldı, insan ırkının yeryüzünde cennetin gerçekliğini deneyimlemesine ve Allah’ın altı günlük Yaratışının bildirilmesine olanak sağladı. Tanınmış bir haham olan Abraham Joshua Heschel, Allah’ın halkıyla özel bir şekilde buluştuğu kutsal bir gün olan Sebt Günü’nü “zaman içindeki bir saray” olarak adlandırmıştır.

Aşağıdaki ayetler, insanoğlu için Sebt Günü’nün anlamı hakkında ne öğretiyor? Çık. 20:8–11; Yas. 5:12–15; Hez. 20:12, 20.

İsa’nın örneğini takip etme arzumuzda (Luk. 4:16), Yedinci–Gün Adventistleri yedinci gün Sebt’ine uyar. İsa’nın Sebt Günü hizmetlerine katılımı, onu bir dinlenme ve ibadet günü olarak kabul ettiğini ortaya koymaktadır. Sebt Günü’nün kutlanmasından doğan şifanın (hem fiziksel hem de ruhsal) boyutunu öğretmek için bazı mucizeleri Sebt Günü’nde yapılmıştır (bkz. Luk. 13:10–17). Elçiler ve ilk Hıristiyanlar, İsa’nın Sebt Günü’nü feshetmemiş olduğunu anlamışlardı; kendileri de onu aynı şekilde tuttular ve o gün ibadete katıldılar (Elç. 13:14, 42, 44; 16:13; 17:2; 18:4).

Sebt Günü’nün bir başka güzel boyutu da günahtan kurtuluşumuzun işareti olmasıdır. Sebt Günü, Allah’ın, İsrail halkını Mısır’daki köleliklerinden kurtarıp, vaat ettiği Kenan topraklarında rahatlığa ermelerini sağlayışını anma törenidir (Yas. 5:12–15). İsrail’in sürekli tekrar eden itaatsizliği ve putperestliği nedeniyle bu rahatlığa tam olarak erememesine rağmen, Allah yine de “böylece Tanrı halkı için bir Şabat Günü rahatı kalıyor” (İbr. 4:9) vaadini vermiştir. O rahatlığa girmek isteyen herkes, İsa’nın sağladığı kurtuluşa imanla girebilir. Sebt Günü’ne uymak, Mesih’teki ruhsal huzuru ve bizleri günahtan kurtarması ve sonsuz yaşamı vermesi için kendi işlerimize değil, yalnızca onun erdemlerine dayandığımızı sembolize eder. (Bkz. İbr. 4:10, Mat. 11:28–30.)

Mesih’in kendi halkı için arzuladığı birliği ve paydaşlığı deneyimleme konusunda Sebt Günü size hangi somut yollarla yardımcı oldu?

ÇARŞAMBA

Kasım 22

Ölüm ve Diriliş

Yaratılışta, “RAB Tanrı Adem’i topraktan yarattı ve burnuna yaşam soluğunu üfledi. Böylece Adem yaşayan varlık oldu” (Yar. 2:7). İnsanlığın yaratılışının bu örneği, yaşamın Allah’tan geldiğini göstermektedir. Ölümsüzlük bu hayatın esas parçası mıdır? Kutsal Kitap bizlere sadece Allah’ınölümsüz olduğunu açıklar (1. Tim. 6:16); insanlara doğumlarında ölümsüzlük verilmez. Allah’ın aksine, insanoğlu ölümlüdür. Kutsal Yazılar, hayatlarımızı “kısa süre görünen, sonra yitip giden buğu” (Yak. 4:14) ile karşılaştırır ve ölümümüzde hayatlarımız bilincin mevcut olmadığı bir uyku durumuna girer. (Bkz. Vaiz. 9:5, 6, 10; Mez. 146:4; Mez. 115:17; Yu. 11:11–15.)

İnsanlar ölümlü doğup ölüme mahkum olsalar da, Kutsal Kitap, İsa Mesih’i ölümsüzlüğün kaynağı olarak gösterir ve O’nun kurtarışına iman eden herkese ölümsüzlük ve sonsuz yaşam vaat ettiğini söyler. “Tanrı’nın armağanı ise Rabbimiz Mesih İsa’da sonsuz yaşamdır” (Rom. 6:23). “Kurtarıcımız Mesih İsa ölümü etkisiz kılmış, yaşamı ve ölümsüzlüğü Müjde aracılığıyla ışığa çıkarmıştır” (2. Tim. 1:10). “Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlu’nu verdi. Öyle ki, O’na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun” (Yuhanna 3:16). Yani ölümden sonra yaşam umudu vardır.

1. Korintliler 15:51–54 ve 1. Selanikliler 4:13–18’i okuyun. Bu ayetler bize ölümden sonraki hayat ve ölümsüzlüğün insanlara ne zaman verileceği hakkında ne diyor?

Elçi Pavlus, Allah’ın, ölüm anında değil, aksine dirilişte son boru sesinin duyulacağı zaman insanlara ölümsüzlük bahşedeceğini açıkça ortaya koymaktadır. İmanlılar, İsa’yı Kurtarıcıları olarak kabul ettikleri anda sonsuz yaşam vaadini alırken, ölümsüzlük yalnızca dirilişte verilir. Yeni Ahit, ölüm anında derhal cennete giden ruhlardan hiç bahsetmez; bu öğretinin kökleri putperestliğe dayanır, kadim Grek felsefesine kadar geri gider ve Eski ya da Yeni Ahit’te yer almaz.

Ölüm anlayışımız, İkinci Geliş vaadini daha da takdir etmemize nasıl yardımcı olur? Bu inanç, Yedinci–Gün Adventistleri olarak bizleri nasıl güçlü bir şekilde birleştirir?

PERŞEMBE

Kasım 23

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, “The Foundations, Pillars, and Landmarks,” s. 28–32, Counsels to Writers and Editors. “Doctrines, Importance of,” s. 778, 779, The Ellen G. White Encyclopedia bölümünü okuyun.

Yedinci–Gün Adventistleri olarak, diğer bazı Hıristiyanlarla önemli ortak inançları paylaşıyoruz. Merkezi olan, kuşkusuz, kefaret ve bedelimizi ödeyen İsa’nın ölümü sayesinde yalnız imanla kurtuluşa inanmaktır. Diğer Hıristiyanlar ile birlikte bizler, kendi yaptığımız işlerle değil, bilakis İsa’nın doğruluğu sayesinde imanla karşılıksız olarak aldığımız lütuf armağanıyla aklandığımıza inanıyoruz. Ya da Ellen G. White’ın meşhur yazısındaki gibi: “Bize, O’nun hak ettiği gibi davranılabilmesi için, O’na, bizim hak ettiğimiz gibi davranıldı. Bizim, içinde hiçbir payımız olmayan O’nun doğruluğuyla aklanmamız için O, içinde kendisinin hiçbir payının bulunmadığı bizim günahlarımızdan dolayı mahkum edildi. O, aslında kendisinin olan yaşama bizim de kavuşabilmemiz için, bizim hak ettiğimiz ölüme gitti.”—Sevgi Öğretmeni, s. 20. Aynı zamanda bir bütün olarak ele alındığında temel inançlarımız ve bu inançların sonucu ortaya çıkan uygulamalar ve yaşam tarzı bizi Hıristiyan dünyasında eşsiz kılıyor. Olması gereken de budur; eğer bu olmasa, en azından Yedinci–Gün Adventistleri adı altında neden var olalım? İsa’ya olan sevgimiz ve beyan ettiğimiz öğreti, aramızdaki en güçlü birlik faktörü olmalıdır.

TARTIŞMA SORULARI:

 Faith and Works, s. 103’de Ellen G. White, aklanmayı günahların affedilmesiyle kıyaslıyor. Mesih’te aklanma ve affedilme minnettarlığı, erkek ve kız kardeşlerimizle birlikte oluşturduğumuz topluluğumuz ve paydaşlığımız için nasıl bir temel oluşturur?

 İlkelerimizin kilise birliği bağlamında ne kadar önemli olduğunu düşünün. Yani, paylaştığımız inanç ilkelerinden başka birçok etnik, dinî, politik ve kültürel özgeçmişten gelen milyonlarca insanı bir araya getiren şey nedir? Bu, sadece hizmet ve mesaj bağlamında değil, aynı zamanda kilise birliği için de ilkelerin ne kadar önemli olduğunu bize nasıl anlatır?

 “Yedinci–Gün Adventist” ismimiz, iki önemli öğretiye, yedinci–gün Sebt’ine ve İkinci Geliş’e işaret eder. İsmimizin bir parçası Yaratılış’a, diğeri ise kurtuluşa işaret eder. Bu iki öğreti birbiriyle nasıl bağlantılıdır, ve bir araya geldiğinde bir halk olarak kim olduğumuzun özünü nasıl ortaya koyarlar?

ÖZET: Yedinci–Gün Adventistleri birçok temel inanışa sahiptirler. Bazılarını diğer Hıristiyanlarla ortaklaşa tutuyoruz; bazılarını değil. Bir bütün olarak ele alındığında, bu öğretiler ayrı bir kilise olarak kimliğimizi şekillendirir ve İsa’daki birliğimizin temelini oluşturur.

CUMA

*Kasım 24–30

En İnandırıcı Kanıt

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Yu. 11:51, 52; Ef. 2:13–16; 2. Kor. 5:17–21; Ef. 4:25–5:2; Rom. 14:1–6; Elç. 1:14.

HATIRLAMA METNİ: “Bunu kendiliğinden söylemiyordu. O yılın başkâhini olarak İsa’nın, ulusun uğruna, ve yalnız ulusun uğruna değil, Tanrı’nın dağılmış çocuklarını toplayıp birleştirmek için de öleceğine ilişkin peygamberlikte bulunuyordu” (Yu. 11:51, 52).

Geçtiğimiz hafta, İsa’nın Kurtarıcı olarak odaklanıldığı ve zamanın sonunda vurgulanacak Kutsal Yazı’nın gerçeklerinin, birliği nasıl görülür kıldığı yolundaki ortak mesajı inceledik. Allah’ın bize verdiği mesajdan ve onu dünyaya yayma görevimizden dolayı biz buyuz.

Bu hafta kilisenin hizmetine ve Hıristiyanların günlük yaşamlarında kilisenin gözle görünür birlikteliğine odaklanıyoruz. İsa’ya göre, kilise sadece Allah’ın kurtuluş ve uzlaşma mesajını açıklamamaktadır. Kilisenin birliği de, bu uzlaşmanın zaruri bir ifadesidir. Günah ve isyanla kuşatılmış bir dünyada kilise, görünür bir şekilde Mesih’in kurtarıcı işine ve gücüne tanık olarak durur. Genel tanıklığında kilisenin birliği ve dayanışması olmadan, Çarmıh’ın kurtarıcı gücü bu dünyada pek belli olmayacaktı. “Mesih ile birlik, birbirimizle birliktelik bağı kurar. Bu birlik, Mesih’in görkemi ve erdemiyle ve günahı ortadan kaldırma gücüyle dünyayı en ikna edici delildir.”—Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, cilt 5, s. 1148.

*1 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

9. DERS

Kasım 25

İsa’nın Çarmıhı Altında

Allah’ın halkına verdiği diğer birçok ruhsal bereketler gibi, kilise birliği de Allah’ın bir armağanıdır. Birlik; çabalarımız, iyi işlerimiz ve niyetlerimiz aracılığıyla insan eliyle var olan bir şey değildir. Aslen, ölümü ve dirilişi aracılığıyla bu birliği İsa Mesih sağlar. İmanla O’nun ölüm ve dirilişini vaftiz aracılığıyla ve günahlarımızın affıyla içselleştirdiğimizde, ortak paydaşlığa katıldıkça, ve üç melek mesajını dünyaya yaydıkça, O’nunla bir oluruz ve birbirimizle birlik içerisinde kalırız.

Yuhanna 11:51, 52 ve Efesliler 1:7–10’u okuyun. İsa’nın yaşamındaki hangi olay, Yedinci–Gün Adventistleri olarak aramızdaki birliğin temelini oluşturur?

“Bunu kendiliğinden söylemiyordu. O yılın başkâhini olarak İsa’nın, ulusun uğruna, ve yalnız ulusun uğruna değil, Tanrı’nın dağılmış çocuklarını toplayıp birleştirmek için de öleceğine ilişkin peygamberlikte bulunuyordu”(Yu. 11:51, 52). Allah’ın, İsa’yı ölüme mahkum ederken ne yaptığının farkında olmayan Kayafa’yı İsa’nın ölümünün anlamını açıklamak için kullanması ne kadar tuhaf. Başkahin, ifadesinin ne kadar bilgece olduğuna dair bir fikre sahip bile değildi. Kayafa sadece politik bir açıklama yaptığını düşünüyordu. Fakat Yuhanna, bu ifadeyi, İsa’nın vekaleten ölümünün, günün birinde “toplanıp birleşecek” olan Allah’ın tüm sadık halkı için ne ifade ettiği hakkında temel bir gerçeği ortaya çıkarmak için kullandı.

Yedinci–Gün Adventistleri olarak başka neye inanırsak inanalım, tek başımıza hangi mesajı bildiriyor olursak olalım, birliğimizin temeli, Mesih’in bizim adımıza ölümünü ortaklaşa kabulümüzde mevcuttur.

Bundan başka, Mesih’teki bu birliği vaftiz yoluyla da deneyimliyoruz. “Çünkü Mesih İsa’ya iman ettiğiniz için hepiniz Tanrı’nın oğullarısınız. Vaftizde Mesih’le birleşenlerinizin hepsi Mesih’i giyindi” (Gal. 3:26, 27). Vaftiz, Mesih’te inancımızı sembolize ettiği için Adventistlerin ortaklaşa paylaştığı bir başka bağdır. Ortak bir Babamız var; bu nedenle hepimiz Allah’ın oğulları ve kızlarıyız. Ve ölümü ve dirilişinde vaftiz edildiğimiz ortak bir Kurtarıcımız var (Romalılar 6:3, 4).

Yedinci–Gün Adventistleri olarak aramızda hangi kültürel, sosyal, etnik ve politik farklılıklar var olursa olsun, İsa’ya olan ortak inancımız neden tüm bu ayrımları aşmalıdır?

PAZAR

Kasım 26

Uzlaşma Hizmeti

Dünyamız kesinlikle kargaşası, sıkıntıları, savaşları ve çatışmalarıyla bilinir. Bütün bu faktörler kişisel, toplumsal ve ulusal düzeylerde yaşamlarımızı etkiler. Zaman zaman bütün hayatımız kargaşa içindeymiş gibi görünür. Ancak, bölünme ve kargaşa sonsuza dek sürmeyecektir. Allah’ın, evrensel birliği getirecek bir görevi var. Günah bölünme ile sonuçlanırken, Allah’ın uzlaşma planı sonsuza dek barış ve bütünlük getirir.

Efesliler 2:13–16’da Pavlus, Mesih’in imanlılara esenlik getirmesi için nasıl davrandığını gösteren prensipleri öne sürüyor: İsa, çarmıhtaki ölümüyle, hem Yahudileri hem de diğer uluslardan olanları bir halk yaptı ve onları ayıran etnik ve dini engelleri yok etti. Eğer Mesih bunu ilk yüzyılda Yahudilerle ve diğer uluslardan olanlarla yapabildiyse, bugün kendi kilisemiz içinde insanları bölen herhangi ırksal, etnik ve kültürel engelleri ve duvarları ne büyük ölçüde yıkabilir?

Ve bu başlangıç noktasından dünyaya ulaşabiliriz.

2. Korintliler 5:17–21’de Pavlus, Mesih’te Allah ile uzlaşmış yeni bir yaratık olduğumuzu belirtmektedir. O halde bu dünyadaki hizmetimiz nedir? Topluluklarımızda birleşmiş bir kilise olarak hangi farkları yaratabiliriz?

Allah’ın yeni yaratığı olarak, imanlılar çok önemli bir görev alırlar—üçlü uzlaşma hizmeti. (1) Kilisemiz, bir zamanlar Allah’a yabancılaşmış olan, ancak şimdi Mesih’in kurbanlığının kurtarıcı lütfuyla, Kutsal Ruh aracılığıyla Allah’ta birleşen imanlılardan oluşur. Bizler dünyaya ahir–zaman mesajını bildirmek için çağrılmış bakiyeleriz. Bizim hizmetimiz, hâlâ Allah’a yabancı olanları Allah ile uzlaştırmak ve görevimizde bize katılmaya davet etmektir. (2) Kilise, aynı zamanda birbiriyle uzlaşmış Allah’ın halkıdır. Mesih’te bir bütün olmak, birbirimizle birleştiğimiz anlamına gelir. Bu sadece yüce bir gaye değildir; gözle görünür bir gerçek olmalıdır. Birbiriyle uzlaşma, kız ve erkek kardeşler arasında barış ve uyum, İsa Mesih’in Kurtarıcımız ve Kefaretçimiz olduğunu dünyaya açıkça tanıklık eder. “ ‘Birbirinize sevginiz olursa, herkes bununla benim öğrencilerim olduğunuzu anlayacaktır’ ” (Yu. 13:35). (3) Bu uzlaşma hizmeti aracılığıyla, kilise evrene, Allah’ın kurtuluş planının doğru ve güçlü olduğunu söyler. Büyük mücadele, Allah ve O’nun karakteri ile ilgilidir. Kilisenin birliği ve uzlaşmayı geliştirmesiyle birlikte, evren Allah’ın ebedi bilgeliği yoluyla yaptığı işleri görür (bkz. Ef. 3:8–11).

PAZARTESİ

Kasım 27

Pratik Birlik

1902’de, Ellen G. White şunları yazdı: “Mesih bu dünyada yaşamıyla ne idiyse, her Hıristiyan da öyle olmalıdır. O bizim örneğimizdir, sadece lekesiz saflığıyla değil, sabrıyla, nezaketiyle, ve yaradılışının cazibesiyle.”—Ellen G. White, Signs of the Times, 16 Temmuz 1902. Bu sözler Pavlus’un Filipililer’e yakarışını hatırlatıyor: “Mesih İsa’daki düşünce sizde de olsun” (Flp. 2:5).

Efesliler 4:25–5:2 ve Koloseliler 3:1–17’yi okuyun ve daha sonra şu iki soruya cevap verin: Özellikle hayatımızın hangi alanlarında İsa’ya olan bağlılığımızı göstermeye davet ediliyoruz? Umumi hayatımızda İsa’nın müjdesine nasıl tanıklık etmeliyiz?

Kutsal Kitap’ta, Hıristiyanları İsa’nın örneğini takip etmeye ve başkalarına Allah’ın lütfunun canlı tanıkları olmaya davet eden daha birçok ayet vardır. Ayrıca başkalarının esenliğini aramaya (Mat. 7:12); birbirimizin yükünü üstlenmeye (Gal. 6:2); sadelik içinde yaşamaya ve dışa dönük gözükmekten ziyade içsel ruhsallığa odaklanmaya (Mat. 16:24–26; 1. Pet. 3:3, 4); ve sağlıklı yaşam uygulamalarını takip etmeye (1. Kor. 10:31) davet ediliyoruz.

“Sevgili kardeşler, size yalvarırım, cana karşı savaşan benliğin tutkularından kaçının. Çünkü bu dünyada yabancı ve konuksunuz. İnanmayanlar arasında olumlu bir yaşam sürün. Öyle ki, kötülük yapanlarmışsınız gibi size iftira etseler de, iyi işlerinizi görerek Tanrı’yı, kendilerine yaklaştığı gün yüceltsinler” (1. Pet. 2:11, 12). Hıristiyan karakterinin bizi izleyenlere olan etkisini ne kadar sıklıkla küçümsüyoruz? Rahatsızlık anlarında ortaya çıkan sabır, gerginlik ve çatışmaların ortasında düzenli bir yaşam, sabırsız ve sert sözlere karşılık olarak yumuşak bir ruh, benzemeye davet edildiğimiz İsa’nın ruhunun izleridir. Yedinci–Gün Adventistleri olarak Allah’ın karakterini yanlış anlayan bir dünyada hep birlikte tanıklık ettikçe, iyilik ve Allah’ın yüceliği için bir güç haline geliriz. Mesih’in temsilcileri olarak, imanlılar yalnızca ahlâki dürüstlüklerinden dolayı değil, aynı zamanda başkalarının esenliğine olan pratik ilgileriyle de bilinmelidir. Eğer dini deneyimlerimiz hakiki ise, kendini belli edecek ve dünya üzerinde bir etkisi olacaktır. Mesih’in karakterini dünyaya açıklayan, birlik içindeki bir inanlı topluluğu, aslında güçlü bir tanık olacaktır.

Başkalarına ne tür bir tanıklık ediyorsunuz? İnsanlar, sizin hayatınızda onları İsa’yı takip etmek istemeye itecek ne bulacaklar?

SALI

Kasım 28

Çeşitlilik Arasında Birlik

Romalılar 14 ve 15’de, elçi Pavlus, Roma’daki kiliseyi derinden bölen meselelere değiniyor. Bu meselelere cevabı ise kiliseyi bu kaygılardan ötürü bölmemek adına Romalıları birbirlerine karşı hoşgörü ve sabır göstermeye davet etmekti. Onun tavsiyesinden neler öğrenebiliriz?

Romalılar 14:1–6’yı okuyun. Roma’da kilise mensuplarının birbirlerini yargılamalarına ve paydaşlık etmemelerine hangi vicdani sorunlar neden oluyordu?

Bu meselelerin, Yahudi törensel kirlilik ile bir ilgisinin olması çok muhtemeldir. Pavlus’a göre bunlar, kurtuluşla ilgili bir mesele olmadığını, ancak bireysel vicdanlara bırakılmış olması gereken bireysel görüş meseleleri olduklarını gösteren “tartışmalı konular”dı (Rom. 14:1). (Bkz. Rom. 14:5)

Bu uyuşmazlıklar ilkin yedikleri yiyeceklerin türü üzerineydi. Levililer 11’de yasaklanan hayvanları yemek, burada Pavlus tarafından ele alınan sorun değildi. Erken dönem Hıristiyanlarının Pavlus zamanında domuz eti veya diğer kirli hayvanları yemeye başladığına dair hiçbir kanıt yoktur ve Petrus’un da böyle yiyecekler yemediğini biliyoruz (bkz. Elç. 10:14). Ayrıca, zayıf olanların sadece sebze yemesi (Rom. 14:2) ve tartışmaya içeceklerin de dahil olması (Rom. 14:17, 21), bu kaygının törensel kirliliğe odaklandığını göstermektedir. Bu, daha sonra Romalılar 14:14 kullanılan murdar (koino) kelimesi ile daha açıktır. Bu kelime Eski Ahit’in eski Grekçe tercümesinde, Levililer 11’deki kirli hayvanlara değil, saf olmayan hayvanlara gönderme yapmak için kullanılır. Görünüşe göre, paydaşlık yemeklerine yiyeceklerin yeterince titizlikle hazırlanmadığını ya da putlara kurban edilmediğine ikna olmayıp yemek yemeyen Romalılar topluluğunda bazı insanlar vardı.

Aynı şey bazı günlerin gözetimi için de geçerliydi. Bu, Şabat’ın haftalık gözetimiyle ilgili değildi, çünkü Pavlus’un düzenli olarak onu gözettiğini biliyoruz (Elç. 13:14, 16:13, 17:2). Bu, çeşitli Yahudi bayram günlerine veya oruç günlerine bir gönderme olabilir. Pavlus’un bu ayetlerdeki niyeti, onları bir kurtuluş yolu olarak görmedikçe, bu ritüellerin gözetilmesinde vicdanen samimi olanları hoşgörüye teşvik etmektir. Hıristiyanlar arasındaki birlik, her zaman, özellikle de inancımız için esas olmadığında, bir konu üzerinde hemfikir olmayınca sabır ve hoşgörü ile kendini gösterir.

Grubunuzda, şu soruyu sorun: Yedinci–Gün Adventistleri olarak her Adventistin uygulamak ve inanmak zorunda olmadığı bir şeye inanıyor ve onu uyguluyor muyuz?

ÇARŞAMBA

Kasım 29

Görevde birlik

Luka 22:24’deki Rabbin Sofrası’nda havarilerin ruh halinin tezatlığını, Elçilerin İşleri 1:14 ve 2:1, 46’daki Pentikost deneyiminden kısa bir süre önce yaşadıkları ile karşılaştırınız. Hayatlarında böyle bir fark yaratan ne oldu?

Elçilerin İşleri 1:14 ve 2:46’da geçen, “tam bir birlik içinde” ifadesi aynı zamanda “sabırda fikir birliği etmek” anlamına gelir. Bu, tek bir yerde birlikte olmalarının ve İsa’nın onlara Avutucu’yu gönderme vaadinin yerine gelmesi için dua etmelerinin bir sonucu olarak ortaya çıktı.

Beklerken birbirlerini eleştirmeye başlamaları kolay olurdu. Bazıları Petrus’un İsa’yı inkâr etmesine (Yu. 18:15–18, 25–27) ve Tomas’ın İsa’nın dirilişinden şüphe etmesine işaret edebilirdi (Yu. 20:25). Yuhanna ve Yakup’un İsa’nın krallığında en güçlü konumlarda yer alma isteklerini (Markos 10:35–41), ya da Matta’nın eskiden bir vergi toplama görevlisi olduğunu hatırlamış olabilirlerdi (Matta 9:9).

Ancak, “bu hazırlık günleri kalpleri derinden araştırma günleriydi. Öğrenciler ruhsal ihtiyaçlarını hissettiler ve kendilerini canları kurtarma işine uygun hale getirecek olan kutsal meshediş için Rabb’e yalvardılar. Salt kendileri için bir bereket istemediler. Üzerlerinde canları kurtarma yükünün ağırlığı vardı. Müjdenin dünyaya taşınması gerektiğinin bilincindeydiler, ve Mesih’in vaat ettiği kudrete sahip çıktılar.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 33.

Havarilerin aralarındaki paydaşlığı ve dualarının yoğunluğu onları Pentikost’un bu önemli deneyimi için hazırladı. Onlar Allah’a yaklaştıkça ve kişisel farklılıklarını bir kenara bıraktıkça, havariler Kutsal Ruh tarafından İsa’nın dirilişinin korkusuz ve cesur tanıkları haline gelmeleri için hazırlandılar. İsa’nın pek çok kusurlarını affettiğini biliyorlardı ve bu onlara ilerlemeleri konusunda cesaret verdi. İsa’nın yaşamlarında onlar için ne yaptığını biliyorlardı. Onlar, İsa’da bulunan kurtuluş vaadini biliyorlardı ve bu nedenle “imanlıların tutkusu Mesih’in karakterinin suretini ortaya koymak ve O’nun krallığının büyümesi için çalışmaktı.”—Sayfa 43. Allah’ın onlar aracılığıyla etkili şeyler gerçekleştirmesine şaşmamalı. Bugün kilise olarak bizim açımızdan da iyi bir ders!

Diğer insanların hayatlarında yanlış olan şeyleri bulmak her zaman çok kolaydır. Allah’ın iradesinde birleşik bir kilise yaratmak gibi daha büyük bir amaç için başkalarının hatalarını bir kenara bırakmayı nasıl öğrenebiliriz?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, “Unity in Diversity,” s. 98–103, Evangelism.

Aşağıdaki alıntı, Mesih’te birleşen ilk inanlı topluluğunun, aralarındaki farklılıklara rağmen birliği nasıl koruyabildiğini ve böylece dünyaya karşı güçlü bir tanık olmayı nasıl sağladığını ortaya koymaktadır. “Kilise içinde Kutsal Yazı, karar verme sürecinde ilk kiliseye Kutsal Ruh’un nasıl rehberlik ettiğini göstermektedir. Bu, en azından birbiriyle yakından bağlantılı üç yolla yapılmıştır: vahiyler (örn. Ruh, insanlara ne yapmaları gerektiğini söyler; Kornelius, Hananya, Filipus ve belki de kura çekimi), Kutsal Yazılar (Kutsal Yazılar kullanılarak kilise bir sonuca varmıştır) ve fikir birliği (Ruh, topluluk içinde diyalog yoluyla bir fikir birliği yaratmış ve sonunda kilise Ruh’un işin içinde olduğunu fark edene dek neredeyse sezilemez bir şekilde çalışmıştır). İnanlı topluluğunda kültürel, doktrinsel ve teolojik çelişkilerle yüz yüze gelindiğinde, Kutsal Ruh karar alma sürecinde uzlaşma yoluyla çalışmıştı. Bu süreçte sadece liderlerinin değil, inanlı topluluğunun aktif rolünü ve idrak etmesi için duanın önemini de görüyoruz. Kutsal Ruh’un rehberliği, topluluğun Tanrı Sözü’nü anlamasını, topluluğun ve onun ihtiyaçlarını deneyimlemesini ve kendi liderlerinin hizmetlerine baktıklarında yaşadıkları tecrübeyi anlayabilmelerinde hissedilir. Kutsal Kitap, dua ve deneyimin teolojik yansıma unsurları olduğu Kutsal Ruh tarafından yönlendirilen bir süreçle çeşitli kilise kararları alınmıştır.”—Denis Fortin, “The Holy Spirit and the Church,” Ángel Manuel Rodríguez, ed., Message, Mission, and Unity of the Church, s. 321, 322.

TARTIŞMA SORULARI:

 Grubunuzla, Çarşamba günündeki Yedinci–Gün Adventistleri olarak hangi öğretilerin ve uygulamaların bizim için esas olup olmadığıyla ilgili olan sorunun cevabının üzerinden geçin.

 Bizim gibi İsa’nın ölüm ve dirilişine inanan diğer mezheplerdeki Hıristiyanlarla nasıl ilişkiler kurmalıyız?

ÖZET: Birliğin en inandırıcı kanıtı, kız ve erkek kardeşlerin, İsa’nın yaptığı gibi birbirlerini sevmesidir. Adventistler olarak ortak paylaştığımız günahlarımızın bağışlanması ve kurtuluşumuz, paydaşlığımızın en iyi bağlarıdır. Mesih’te, dünyaya, birliğimizi ve ortak inancımızın tanıklığını gösterebiliriz. Bundan daha azı için çağrılmadık.

CUMA

Kasım 30

*Aralık 1–7

Birlik ve Bozuk İlişkiler

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: 2. Tim. 4:11, Flm. 1–25, 2. Kor. 10:12–15, Rom. 5:8–11, Ef. 4:26, Mat. 18:15–17.

HATIRLAMA METNİ: “Çünkü biz Tanrı’nın düşmanlarıyken Oğlu’nun ölümü sayesinde O’nunla barıştıksa, barışmış olarak Oğlu’nun yaşamıyla kurtulacağımız çok daha kesindir” (Romalılar 5:10).

Gördüğümüz gibi, Pentikost’tan sonra bile imanlılar arasındaki ilişki zaman zaman gerilmiştir. Yeni Ahit, kilise liderlerinin ve bireysel üyelerin bu tür zorluklarla uğraşma biçimlerinin tekrarlanan örneklerini kaydetmiştir. Bu ilkeler bugün kilise için son derece değerlidir. Bunlar, çatışmalarla başa çıkmak ve Mesih’teki birliğimizi korumak için Kutsal Kitap ilkelerini kullandığımızda ortaya çıkabilecek olumlu sonuçları gösterirler.

Bu haftaki çalışmamızda, onarılmış ilişkilere ve insanî ilişkilerimizin Mesih’teki birliğimizi nasıl etkilediğine odaklanacağız. Kutsal Ruh’un hizmeti, insanları Allah’a ve birbirine yaklaştırmayı da kapsar. Bu, Allah ile ilişkimizdeki engelleri yıkmayı ve birbirimizle ilişkilerimizdeki bariyerleri kaldırmayı içerir. Kısacası, müjdenin gücünün en büyük gösterimi, kilisenin söylediği şeyler değil, kilisenin nasıl yaşadığıdır.

“ ‘Birbirinize sevginiz olursa, herkes bununla benim öğrencilerim olduğunuzu anlayacaktır’ ” (Yu. 13:35). Bu sevgi olmadan, kilise birliği hakkındaki tüm konuştuklarımız hiçbir işe yaramayacaktır.

*8 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

10. DERS

Aralık 2

Onarılan Dostluk

Pavlus ve Barnaba, İsa’ya tanıklık etmek için birlikte çalıştılar. Ama Markos denilen Yuhanna gibi korkak birine güvenip güvenemeyecekleri konusunda bir anlaşmazlık yaşadılar (Elç 15:36–39). Müjdenin vaaz edilmesinin olası tehlikeleri, bir noktada Yuhanna Markos’un Pavlus ve Barnaba’yı terketmesine ve eve dönmesine sebep olmuştur (Elç. 13:13).

“Bu terkediş Pavlus’un Markos’u bir süreliğine kötü, hatta sert bir şekilde yargılamasına neden oldu. Öte yandan Barnaba ise onu tecrübesizliğinden ötürü mazur görme eğilimindeydi. Markos’un hizmeti bırakmasından endişe ediyordu, zira onda kendisini Mesih için faydalı bir işçi olmaya uygun hale getirecek nitelikler görüyordu.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 154, 155.

Allah bütün bu adamları kullanmış olsa da, aralarındaki meseleler çözüme ihtiyaç duyuyordu. Lütfu vaaz eden elçi, lütfunu onu hayal kırıklığına uğratan genç bir vaize uzatmak zorundaydı. Affetmenin elçisi, affetmeliydi. Yuhanna Markos, Barnaba’nın onaylayıcı akıl hocalığı altında büyüdü (Elç. 15:39) ve nihayetinde Pavlus’un kalbi, değişimlerden açıkça etkilendi.

Pavlus’un, Timoteos’a ve Kolose’deki kiliseye yazdığı mektuplar, Markos’la olan yenilenmiş ilişkisini ve bu genç vaize yeni bir güven oluşturduğunu nasıl ortaya koyuyor? Kol. 4:10,11; 2. Tim. 4:11

Pavlus’un Markos ile uzlaşmasının detayları tam belli olmasa da, Kutsal Kitap’taki kayıtlar gayet açıktır. Yuhanna Markos, elçinin güvenilir yoldaşlarından biri olmuştur. Pavlus, Markos’u Kolose’deki kiliseye bir “meslektaş” olarak tavsiye etti. Pavlus’un hayatının sonunda, Timoteos’u Markos’u Roma’ya getirmesi için teşvik etti, çünkü “yapacağım hizmette bana yardım eder” (2. Tim. 4:11) demişti. Pavlus’un hizmeti, açıkça affettiği genç vaiz tarafından zenginleştirildi. Aralarındaki engel kalktı ve müjde yolunda birlikte çalışabildiler. Geçmişte aralarındaki meseleler ne olmuş olursa olsun, Pavlus, Markos’a karşı daha önceki tavrında haklı olduğuna inanmış olsa bile şimdi bunların hepsi geride kalmıştı.

Bizi incitmiş veya hayal kırıklığına uğratmış kişileri affetmeyi nasıl öğrenebiliriz? Aynı zamanda, affetme neden her zaman önceki bir ilişkinin tam anlamıyla onarımını içermez? Neden her zaman bu gerekli değildir?

PAZAR

Aralık 3

Kölelikten Oğulluğa

Pavlus, Roma’da hapsedilmişken, Kolose’den Roma’ya kaçan Onisimos adlı kaçak bir köle ile tanıştı. Pavlus, kişisel olarak Onisimos’un efendisini tanıdığını fark etti. Filimon’a mektubunda, kaçak köle ile onarılmış bir ilişki hakkında Pavlus’un arkadaşına yaptığı kişisel bir rica yer alıyor.

Pavlus için ilişkiler önemliydi. Elçi, kırılmış ilişkilerin ruhsal gelişim ve kilise birliğine zarar verdiğini biliyordu. Filimon, Kolose’de bir kilise lideriydi. Onisimos’a karşı kötü düşünceler beslemiş olsaydı, Hıristiyan olarak kendi tanıklığını ve kilisenin inanmayanlar topluluğuna tanıklığını çarpıtmış olurdu.

Filimon 1–25 arası tüm ayetleri okuyun. Onarılan ilişkiler hakkında hangi önemli ilkeleri burada bulabiliriz? Unutmayın, anahtar kelime ilkelerdir.

İlk bakışta Pavlus’un köleliğin kötülüğüne karşı daha sert konuşmuyor olması biraz şaşırtıcıdır. Ancak Pavlus’un stratejisi çok daha etkiliydi. Müjde, ideal olarak, tüm sınıf ayrımlarını bozar (Gal. 3:28; Kol. 3:10, 11). Elçi, Onisimos’u bir köle olarak değil, İsa’da oğlu olarak ve Filimon’un Rab’de “sevgili kardeşi” olarak Filimon’a geri gönderdi (Filimon 16).

Pavlus, kaçak kölelerin kasvetli bir geleceği olduğunu biliyordu. Her an yakalanabilirlerdi. Onlar yoksul ve sefil bir hayat yaşamaya mahkum edilirdi. Fakat şimdi, Filimon’un Mesih’teki kardeşi ve istekli bir çalışan olarak Onisimos’un daha iyi bir geleceği olabilirdi. Yemeği, kalacak yeri ve işi, Filimon tarafından güvenli hale getirilebilirdi. Kırık bir ilişkinin onarılması, onun hayatında dramatik bir farklılık yaratabilirdi. O, Pavlus’la müjdede “güvenilir ve sevgili kardeş” (Kol. 4:9) olarak ortaklaşa çalıştı. Pavlus, onları uzlaştırma arzusunda o kadar gayretli ve kararlıydı ki, İsa’nın iki inanlısı arasında gerçekleşen olaylardan doğabilecek her türlü maddi meseleyi kendi cebinden ödemek için istekli olduğunu söyledi.

Burada görüldüğü gibi, müjdenin ilkelerinden yola çıkarak, başkaları ile olan ilişkilerinizde yaşayacağınız stres ve gerginliklere, hatta kırılmalara yardımcı olabilecek ne çıkarabilirsiniz? Bu ilkeler, yerel kilisenizin birliğindeki bozulmayı nasıl önleyebilir?

PAZARTESİ

Aralık 4

Birlik İçin Ruhsal Armağanlar

Daha önceki bir çalışmamızda gördüğümüz gibi, Korint’teki kilisenin derin sorunları vardı. Pavlus, kilise birlikteliği için hayati derecede önem taşıyan iyileşme ve yenilenme için 1. Korintliler 3:5–11, 12:1–11 ve 2. Korintliler 10:12–15’te hangi ilkelerin altını çiziyor?

Bu ayetlerde elçi, kilise birliği için kritik olan ilkelerin altını çizmektedir. Her birisinin Allah’ın krallığının inşası için birlikte çalışmasına rağmen, kilisesinde farklı hizmetleri gerçekleştirmesi için İsa’nın, farklı çalışanları kullandığını belirtmektedir (1. Kor. 3:9).

Rab, bizi rekabete değil işbirliğine çağırır. Her imanlı, işbirliğiyle Mesih’in bedenine hizmet etmek ve topluluğa hizmet etmek üzere Allah tarafından armağan almıştır (1. Kor. 12:11). Daha büyük veya daha az armağan yoktur. Tümü Mesih’in kilisesinde gereklidir (1 Kor. 12:18–23). Tanrı vergisi armağanlarımız bencil gösteriş için değil, müjdenin yayılmasında hizmet etmesi için Kutsal Ruh tarafından verilir.

Başkaları ile yapılan tüm karşılaştırmalar akılsızcadır, çünkü ya bizim cesaretimizi kırar ya da kendimizi kibirli hissettirirler. Başkalarının bizden çok “üstün” olduğunu düşünürsek, kendimizi onlarla kıyaslarken moralimiz bozulabilir ve hangi hizmette bulunursak bulunalım kolayca cesaretimiz kırılabilir. Öte yandan, eğer İsa için emeklerimizin başkalarınkinden daha etkili olduğunu düşünürsek kibirli olacağız, ki bu, herhangi bir Hıristiyanın barındırması gereken en son duygudur.

Her iki tutum da, Mesih’e ve birbirimizle sahip olduğumuz paydaşlığa olan etkimizi zedeleyecektir. Mesih’in bize verdiği etki alanı içinde çalışırken, Mesih’in tanıklığında neşe ve hoşnutluk bulacağız. Çalışmalarımız diğer üyelerin çabalarını tamamlayacak ve Mesih’in kilisesi, krallık için dev adımlar atacak.

Hizmetinin sağladığı armağanıyla sizi kıskandıran birini aklınıza getirebilir misiniz? (Çok zor değil, değil mi?) Aynı zamanda, başkalarınınkine kıyasla ne kadar çok kendi armağanlarınızla kendinizi kibirli hissediyorsunuz? Mesele şu ki, Pavlus’un endişeleri, düşmüş insanlarda hep mevcut olan bir gerçektir. Düştüğümüz tarafa bakılmaksızın, Mesih’teki birliğimizi sürdürmek için gerekli olan özverili tutumları nasıl öğrenebiliriz?

SALI

Aralık 5

Bağışlama

Bağışlama nedir? Bağışlama, bize karşı korkunç bir şekilde hata yapmış birinin davranışını haklı çıkarır mı? Bağışlamam, suçlu kişinin tövbesine mi bağlıdır? Ya beni üzen kişi bağışlamamı hak etmiyorsa?

Aşağıdaki ayetler, Kutsal Kitap’taki bağışlamanın doğasını anlamamıza nasıl yardımcı olur? Rom. 5:8–11; Luk. 23:31–34; 2. Kor. 5:20, 21; Ef. 4:26.

Mesih, bizi kendisiyle uzlaştırmak için insiyatif aldı. “O’nun iyiliğinin seni tövbeye yönelttiği” (Rom. 2:4) yazıyor. Biz günahkârken, Mesih’te Allah ile uzlaştırıldık. Bizim tövbelerimiz ve itiraflarımız uzlaşma yaratmaz. İsa’nın çarmıhtaki ölümü bunu gerçekleştirdi; bizim yapmamız gereken, sadece bizim için yapılanı kabul etmektir.

Günahlarımızı itiraf edene kadar bağışlanma bereketini alamadığımız doğrudur. Bu, bizim itirafımızın Allah’ın yüreğinde bağışlamayı yarattığı anlamına gelmez. Bağışlama her zaman O’nun kalbindeydi. Buna karşın itiraf, onu alabilmemizi sağlar (1. Yu. 1:9). İtiraf çok önemlidir, çünkü Allah’ın bize karşı olan tavrını değil, bizim O’na karşı olan tavrımızı değiştirir. Pişmanlık duyup günahlarımızı itiraf etmek için Kutsal Ruh’un ikna edici gücüne izin verirsek, değişiriz.

Affetmek kendi ruhsal esenliğimiz için de çok önemlidir. Bağışlanmayı hak etmeseler bile, bize karşı hatalı davranmış birisini affetmemek, onları üzdüğünden daha fazla bizi incitebilir. Eğer bir kişi size haksızlık etmişse ve onu bağışlamadığınızdan dolayı bu acı içinizde yer etmişse, bunun size daha fazla zarar vermesine izin vermiş olursunuz. Bu tür hisler ve acılar, kilise içinde ne kadar çok bölünmelerin ve gerilimlerin sebebini oluşturur. Kilise üyeleri arasındaki çözülmemiş acılar, Mesih’in bedeninin birliğine zarar verir.

Bağışlama, Mesih’in bizi Kendi kınamasından serbest bıraktığı gibi bizim de başkasını kendi suçlamamızdan serbest bırakmamız anlamına gelir. Bu, başkasının bize karşı davranışlarını haklı çıkarmaz. Bizi haksızlığa uğratmış biriyle uzlaşabiliriz, çünkü Mesih, O’nu haksızlığa uğrattığımızda bizleri kendisiyle uzlaştırdı. Affedebiliriz, çünkü affedildik. Sevebiliriz çünkü sevildik. Affetmek bir seçimdir. Diğer kişinin davranışlarına ya da tutumlarına rağmen affetmeyi seçebiliriz. İsa’nın gerçek ruhu budur.

Mesih’te sahip olduğumuz bağışlanmaya odaklanmak, başkalarını affetmeyi öğrenmemize nasıl yardımcı olur? Bu bağışlama neden Hıristiyan deneyimimizin çok zaruri bir özelliğidir?

ÇARŞAMBA

Aralık 6

Yenilenme ve Birlik

Matta 18:15–17’yi okuyun. İsa, başka bir kilise mensubu tarafından haksızlığa uğratıldığımızda çatışmaların çözümü için bize hangi üç adımı öneriyor? Bu sözleri güncel durumlarımıza nasıl uygulamalıyız?

İsa’nın Matta 18’deki tavsiyeyi verme arzusu, kilisede kişilerarası çatışmayı mümkün olduğunca küçük bir grupla sınırlı tutmaktır. Onun gayesi, olaya dahil olan iki kişinin sorunu kendi aralarında çözmesidir. İşte bu yüzden, İsa şöyle der: “ ‘Eğer kardeşin sana karşı günah işlerse, ona git, suçunu kendisine göster. Her şey yalnız ikinizin arasında kalsın’ ” (Mat. 18:15). İki birey arasındaki çatışmaya karışan kişi sayısı arttıkça, daha fazla çekişme ortamı yaratılacak ve diğer imanlıların paydaşlığı da daha fazla etkilenecektir. İnsanlar taraf tutabilir ve savaş hudutları çekilebilir. Fakat Hıristiyanlar farklılıklarını özel olarak çözmeyi denediğinde, Hıristiyan sevgi ve karşılıklı anlayışın ruhuyla bir uzlaşma ortamı yaratılır. Faklılıklarını çözmek için çabalarlarken, Kutsal Ruh’un onlarla birlikte çalışması için yaratılan ortam doğrudur.

Bazen çatışmanın çözümü için yapılan kişisel ricalar etkisizdir. Bu durumlarda İsa, bir veya iki kişiye danışmamızı tavsiye ediyor. Uzlaşma sürecindeki bu ikinci adım, her zaman ilk adımı takip etmelidir. Amaç insanları bir araya getirmektir, onları birbirinden daha fazla uzaklaştırmak değil. Rahatsız olmuş tarafa katılan bir veya iki kişi, kendi tarafının haklılığını kanıtlamak ya da diğer kişiyi suçlamak için gelmemelidir. Birbirine yabancılaşmış iki insanı bir araya getirme sürecine katılmak için danışman ve dua ortakları olarak Hıristiyan sevgisi ve merhameti ile gelmelidirler.

Sorunu çözme girişimlerinin işe yaramadığı zamanlar da vardır. Bu durumda, İsa sorunu kilisenin önüne getirmemizi belirtir. Şüphesiz ki, Sebt Günü sabah ibadet hizmetini kişisel sorunlarla kesintiye uğratmaktan bahsetmiyor. İlk iki adım, her iki tarafın uzlaşmasına yardım etmemesi durumunda, sorunu çözmek için en uygun yer kilise yönetim kuruludur. Yine, Mesih’in gayesi uzlaşmadır. Bir tarafı suçlamak ve diğerini temize çıkarmak değil.

“Kin kötülüğe dönüşünceye kadar beklemeyin. Yaranın, işitenlerin zihnini kirleten zehirli kelimelerle şişmesine ve patlamasına izin vermeyin. Acı düşüncelerin sizin ve onun aklını doldurmaya çalışmasına izin vermeyin. Kardeşinize gidin ve alçakgönüllülük ve içtenlikle onunla konu hakkında konuşun.”—Ellen G. White, Gospel Workers, s. 499.

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: “Forgiveness,” s. 825, 826, The Ellen G. White Encyclopedia bölümünü okuyun.

“İşçiler, kendi ruhlarında kalıcı Mesih’e sahip olduklarında, tüm bencillik öldüğünde, rekabet olmadığında, üstünlük için çekişme olmadığında, birlik mevcut olduğunda, birbirlerine duydukları sevgi görülüp hissedilecek şekilde kendilerini kutsadıklarında, o zaman Kutsal Ruh’un lütfunun sağanakları, tıpkı Tanrı’nın sözünün zerre kadar başarısız olmayacağı şekilde mutlaka onların üzerine yağacaktır.”—Ellen G. White, Selected Messages, kitap 1, s. 175.

“Eğer Rabbin büyük gününde sığınağımız, yüksek kulemiz olan Mesih ile dayanmak istiyorsak, tüm kıskançlığı, üstünlük için tüm çekişmeleri ortadan kaldırmalıyız. Bu kutsal olmayan şeylerin köklerini tamamen kazımalıyız, öyle ki tekrar hayata dönmesinler. Kendimizi tamamen Rabbin tarafına yerleştirmeliyiz.”—Ellen G. White, Last Day Events, s. 190.

TARTIŞMA SORULARI:

 Koloseliler 3:12–17’yi okuyun. Elçi Pavlus’un Kolose’deki kiliseyi peşinde koşmaya teşvik ettiği Hıristiyan vasıflarını tartışın. Bu nitelikler neden tüm çatışma çözümlerinin temelini oluşturur? Bunlar, İsa’nın Matta 18:15–18’de bize verdiği ilkeleri yerine getirmede bizlere nasıl rehberlik ederler?

 Koloseliler 3:12–17’ye ve bu ayetlerde bulunan öğretilere tekrar bakın. Bu şeyler neden kilisede birlik için son derece gereklidir?

 Kilisemize, yani Yedinci–Gün Adventist Kilisesi’ne baktığımızda, dünyaya erişebilmek açısından ihtiyaç duyulacak birlikten bizi alıkoyan en büyük şey nedir? Bu, bizim öğretilerimiz ve doktrinlerimiz mi? Tabii ki değil. Bunlar, Allah’ın, dünyaya ilan etmemiz için verdiği şeylerin ta kendisi. Belki de sorun sadece içimizde, kişilerarası ilişkilerimizde, küçük kıskançlıklarımızda, didişmelerimizde, bencilliğimizde, üstünlük arzumuzda ve diğer birçok şeyde mevcuttur. Bütün kilisede birliği gözlemlemeden önce neden değişimin kendi içinizde meydana gelmesi için Kutsal Ruh’un gücünü rica etmelisiniz?

ÖZET: İsa Mesih’in müjdesi şifa ve dönüşüm ile ilgilidir. Ve bunlar olduğunda, başkalarıyla olan ilişkimizi etkilemede yardımcı olurlar. Kutsal Kitap bize, günah dünyasında bile, başkalarıyla iyi ve yakın ilişkilere sahip olabileceğimizin güçlü ilkelerini ve örneklerini vermektedir.

CUMA

Aralık 7

*Aralık 8–14

İbadette Birlik

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Vah. 4:8, 11; Mat. 4:8, 9; Dan. 3:8–18; Vay. 14:9; Vah. 14:6, 7; Elç. 4:23–31.

HATIRLAMA METNİ: “Bundan sonra göğün ortasında uçan başka bir melek gördüm. Yeryüzünde yaşayanlara—her ulusa, her oymağa, her dile, her halka—iletmek üzere sonsuza dek kalıcı olan Müjde’yi getiriyordu. Yüksek sesle şöyle diyordu: ‘Tanrı’dan korkun! O’nu yüceltin! Çünkü O’nun yargılama saati geldi. Göğü, yeri, denizi, su pınarlarını yaratana tapının!’ ” (Vah. 14:6, 7).

Pentikost’tan hemen sonra, ilk inanlı topluluğu zamanlarının çoğunu ibadetle geçirdiler. “Bunlar kendilerini elçilerin öğretisine, paydaşlığa, ekmek bölmeye ve duaya adadılar” (Elç. 2:42). İsa’yı Mesih olarak tanımaktan gelen sevinç, Eski Ahit’teki peygamberliklerinin yerine gelmesi, kalplerini Allah’a karşı minnettarlık ve şükran ile doldurdu. Bu muhteşem gerçeği bilmek ne kadar büyük bir ayrıcalık. Bu ilk inanlı topluluğu, İsa’nın hayatı, ölümü ve dirilişiyle ve onların yaşamında yaptığı şey ile Allah’ın vaadettiği müjde üzerine O’na şükretmek için paydaşlıkta, çalışmada ve duada birlikte vakit geçirme ihtiyacını hissetti.

İsa Mesih’in kilisesi, Allah tarafından “İsa Mesih aracılığıyla Tanrı’nın beğenisini kazanan ruhsal kurbanlar sunmak üzere kutsal bir kâhinler topluluğu olursunuz” (1. Pet. 2:5) çağrısıyla tanımlanan ibadetkâr bir topluluktur. Topluluk ibadetinde vurgulanan Allah’a şükran, insanların kalplerini ve akıllarını Allah’ın karakterine dönüştürerek onları hizmete hazırlar.

Bu haftaki çalışmamız, ibadetin anlamına ve bunun İsa’daki imanlılarının arasındaki birliği nasıl koruduğuna odaklanıyor.

*15 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

11. DERS

Aralık 9

Yaratıcımıza ve Kurtarıcımıza İbadet

İbadet konusundaki tartışmalarda, genellikle ibadet unsurlarını, neleri içerdiğini ve nasıl yapıldığını vurgularız. Fakat ibadetin derin anlamı nedir? Allah’a ibadet etmek ne anlama geliyor? Ve neden bunu yaparız? Mezmurlar 29:2’de Davut şöyle diyor: “RAB’bin görkemini adına yaraşır biçimde övün, Kutsal giysiler içinde RAB’be tapının!” (Mez. 29:2). Bu mezmur bize ibadetin anlamını kavramamız için doğru yönü gösteriyor. Rab’be ibadet etmek, O’na hakettiği görkemi ve şerefi vermektir.

Vahiy 4 ve 5, İsa’nın cennete yükselişinde görevine başlayışını tarif eder. Cennetin sakinlerinin Allah’a ve Tanrı Kuzu’su İsa’ya ibadet etmeleri için hangi sebepleri vardır? Bkz. Vah. 4:8, 11; 5: 9, 10, 12, 13.

İsa’nın Tanrı Kuzu’su ve dünyanın Kurtarıcısı olarak tanıtılmasıyla cennetin taht odasında bulunan bu ibadet tasviri huşu uyandırıcıdır. Allah’ın yaratıkları, yaptığı şey için O’na hayranlık dolu sözlerle ve şükranla karşılık verdiğinde, ibadet gerçekleşir. İbadet, Rab’bin yaratışı ve sağladığı kurtuluşu için minnettarlık duyan insanın yanıtıdır. Zamanın sonunda, kurtuluşa erenler tapınmaya katılacak ve Allah’ın kurtarışına benzer şekilde karşılık verecektir. “ ‘Her Şeye Gücü Yeten Rab Tanrı, senin işlerin büyük ve şaşılası işlerdir. Ey ulusların kralı, senin yolların doğru ve adildir. Ya Rab, senden kim korkmaz, adını kim yüceltmez? Çünkü kutsal olan yalnız sensin. Bütün uluslar gelip sana tapınacaklar. Çünkü adil işlerin açıkça görüldü’ ” (Vah. 15:3, 4).

Öyleyse ibadet, büyük işleri için Allah’a olan imanımızın yanıtıdır: Birincisi, bizi yarattığı için ve ikincisi, bizi kurtardığı için. İbadette O’nun almasına layık olduğuna inandığımız hayranlık, hürmet, övgü, sevgi ve itaati Allah’a vermekteyiz. Elbette, Yaratıcı ve Kurtarıcımız olarak Allah hakkında bildiklerimiz, Kutsal Yazılar’da bize bildirdiği şeylerden gelir. Dahası, Hıristiyanların Allah hakkında bildikleri, şahıs olarak İsa’nın kendisinde ve hizmetinde daha net olarak ortaya çıkmıştır (bkz. Yu. 14:8–14). Bu yüzden Hıristiyanlar İsa’ya Kurtarıcı ve Kefaretçi olarak ibadet ederler; zira O’nun kurbanlık ölümü ve dirilişi, ibadetin ana merkezinde yer alır.

Hıristiyanlar ibadette bir araya geldiklerinde, ibadetimizin devam etmesi işte bu huşu ve şükran duygusundan dolayıdır.

Bizim yerimize ölmeye razı olduğundan dolayı, Yaratıcımız ve Kurtarıcımız olan Mesih’te bize neyin verildiğini, bizi neyden esirgediğini ve bize sunduğu şey hakkında düşünün. Bu gerçekler neden tüm ibadetimizin temeli olmalıdır?

PAZAR

Aralık 10

Sahte İbadet

Matta 4:8, 9’u okuyun. İsa’nın çöldeki üçüncü denenmesi neydi?

Gurur ve kibirle birlikte, Şeytan sanki dünyayı yaratmışçasına, içerisinde barındırdığı tüm zenginliklerin ve görkemin sahibinin, içinde yaşayan herkesin hürmet ve saygısını talep ederek tüm dünyanın gerçek hükümdarının kendisi olduğunu ilan etti. İsa’nın Babası ve Yaratıcı olan Allah’a ne büyük bir hakaret. Şeytan, ibadetin neyle ilgili olduğunu tam olarak bildiğini açıkladı: evrenin gerçek sahibine saygı ve hürmet göstermek.

Daniel 3’teki üç İbrani arkadaşın deneyimi (özellikle 8–18 ayetleri) ile Vahiy 13:4 ve 14: 9–11’in ahir zaman gücünü karşılaştırın. Zamanın sonunda tehlikede olan şey nedir? Her iki durumdaki temel sorun nedir?

Kayin ve Habil’den, Babil’deki üç İbrani çocuğa, “canavarın işareti” ile ilgili son olaylara kadar, (Vah. 16:2), Şeytan, insanları gerçek Allah’tan uzaklaştıran sahte bir ibadet sistemi kurmaya çalışıp insanları kurnazca kendisine ibadet etmeye çekiyor. Ne de olsa, Düşüş’ten önce bile, Tanrı gibi olmak istemişti (Yşa. 14:14). Tıpkı üç gencin bir “imgeye” ibadet etmediği taktirde ölüm tehdidiyle karşılaşması gibi, son günlerde de, Allah’ın sadık insanlarının bir “imgeye” ibadet etmediği taktirde aynı şekilde ölüm tehdidiyle karşı karşıya kalmaları bir tesadüf değildir. Gerçek Allah’a ibadet etmemiz hususunda çağrı yapılıyorken, bunun yerine neden herhangi bir “imgeye” tapalım ki?

“İbrani gençlerin Dura ovasındaki deneyimlerinden alınacak önemli dersler vardı…

“Allah halkını bekleyen sıkıntı mevsimi sarsılmaz bir iman gerektirecektir. Allah’ın çocukları sadece Allah’a tapınmaktan ödün vermemeli, kendilerini sahte tapınmaya çeken her türlü etkene kararlılıkla karşı durmalıdır. Allah’a sadık olan bir yürek için günahlı, sınırlı insanların buyrukları sınırsız Allah’ın sözü yanında önemsiz kalacaktır. Sonuçta hapis, sürgün ya da ölüm cezası da olsa gerçeğe uyacaklardır.”—Ellen G. White, Geçmişten Sonsuzluğa, 2. Cilt, s. 303.

Şimdi bile, ibadetimize layık olan tek Varlık’tan başka bir kimseye ibadet etmeye ayartılabileceğimiz farklı yollar nelerdir? Sahte ibadet, fark edilemeyecek kadar gizli bir tehdit olabilir mi? Şu anda bile ibadet etmeye ayartılabileceğimiz bazı şeyler nelerdir?

PAZARTESİ

Aralık 11

İlk Meleğin Mesajı

Yedinci–Gün Adventistleri, üç meleğin Vahiy 14: 6–12’deki mesajlarını, İsa’nın ikinci gelişinden hemen önceki görevlerinin ve mesajlarının özünü oluşturduğuna inanırlar (Vah. 14:14–20). Bunlar, dünyanın tüm sakinlerine “yüksek sesle” bildirilecek önemli mesajlardır.

Vahiy 14:6, 7’yi okuyun. İlk meleğin mesajı nedir ve Rab hakkında ne diyor? Bu mesajda neden ibadete bir atıf vardır?

Üç Meleğin mesajlarından ilki tüm dünyaya bir mesaj bildiriyor. Bu, İsa’nın Matta 24:14’teki önbildirisinin yerine gelmesidir. Bu üç meleğin tasvirinde ve görevlerinde bir aciliyet ve telaş hissi vardır. İlk mesaj insanları Allah’a odaklanmaları için zorluyor, çünkü “ ‘O’nun yargılama saati geldi’ ” (Vah. 14:7). İsa’nın ikinci gelişi, yargının katalizörüdür.

“ ‘Tanrı’dan korkun,’ ” diyor melek (Vah. 14:7). Allah’ı ciddiye almayanlar için, bu mesaj ve harekete geçme çağrısı akıllarında korku yaratacaktır. Fakat İsa’nın takipçisi olanlar için, bu çağrı huşu ve saygıya davet ediyor olacaktır. Allah’a saygı duyarlar ve verdiği vaatlerin yerine getirildiğini görürler. Allah’a karşı minnettarlıkla dolu bir hürmet duygusu onları kaplar.

“ ‘Göğü, yeri, denizi, su pınarlarını yaratana tapının’ ” (Vah. 14:7). Bu dil, Yaratılış’la bağlantılı olarak, Sebt emrine yanılmaz bir şekilde gönderme yapmaktadır (bkz. Çık. 20:8–11). Sebt Günü’nü Yaratıcı gücünün bir anıtı olarak tesis eden Yaratılış Rab’bi, ibadet edilmesi ve saygı duyulması gereken tek Kişi’dir.

Zamanın sonunda, ibadetin, insan ırkının bağlılığı açısından büyük mücadelede anahtar bir husus olduğunu belirtmek ilginçtir. Dünya çapındaki bu bildiri, Yaratıcı’ya ibadet etmek için bir çağrıdır.

“Son krizdeki merkezi mesele ibadet olacaktır. Vahiy, sınavın ibadetin reddedilmesi değil, aksine kime ibadet edileceği olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Zamanın sonunda dünyada sadece iki insan grubu olacaktır: gerçek Allah’tan (11:1, 18; 14:7) korkan ve ibadet edenler ile hakikatten nefret edip, ejderha ve canavara ibadet edenler (13:4–8, 14:9–11)…

“Son çatışmada ibadet merkezi bir mesele ise, Tanrı’nın ahir zaman müjdesini, yeryüzü sakinlerinin onu ciddiye alması ve ibadete layık olan tek Yaratıcı olarak O’na ibadet etmesi için göndermesine şaşmamak gerekir.”—Ranko Stefanovic, Revelation of Jesus Christ: Commentary on the Book of Revelation (Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 2002), s. 444, 445.

SALI

Aralık 12

Kutsal Kitap Çalışması ve Paydaşlık

Elçilerin İşleri 2:42’yi okuyun. İlk inanlı topluluğunun ibadetinin bazı unsurları nelerdi?

“Bunlar kendilerini elçilerin öğretisine, paydaşlığa, ekmek bölmeye ve duaya adadılar” (Elç. 2:42). Kilisenin ilk anlarından beri ibadet, elçiler tarafından bize verilen Allah’ın Sözü’nün çalışılmasının merkezi oluşuyla karakterize edilmiştir. İlk Hıristiyanlar, Mesih İsa’dan bahseden Kutsal Yazıları incelemeye sadıktılar. Onlar, Allah’ın onlara verdiği bereketleri birbirleriyle paylaşmaları ve birbirlerini Allah ile ruhsal yürüyüşlerinde cesaretlendirmeleri için sürekli paydaşlık içindelerdi. Söz’den, dünyaya verecekleri mesajın temeli olan kutsal gerçekleri çıkardılar.

Aşağıdaki ayetler, Allah’ın Sözü’nün diğer imanlılarla paydaşlık içinde çalışılmasının önemi hakkında ne söylüyor?

2. Krallar 22:8–13

Elçilerin İşleri 17:10, 11

2. Timoteos 3:14–17

“Müjdenin gerçeklerinin ilan edildiği her yerde, içtenlikle doğru olanı yapmak isteyenler Kutsal Yazılar’ı dikkatle araştırmaya yönlendirilirler. Bu dünyanın kapanış sahnelerinde, zor gerçeklerin kendilerine ilan edildiği kişiler Veriyalılar’ın örneğini izleyerek Kutsal Yazılar’ı her gün araştırsalar ve kendilerine getirilen mesajı Allah’ın sözüyle karşılaştırsalar, şimdi nispeten az olan Allah’ın yasasının ilkelerine sadıkların sayısı büyük bir sayıya ulaşırdı.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 210, 211.

Bizler, Allah’ın Sözü’nde bulduğumuz gerçekleri beyan eden birlik içindeki insanlarız. Bu, ilk günlerde Allah’ın kilisesi için doğruydu ve bugün de doğrudur. Allah’ın Sözü’nün incelenmesi, hem Rab’be ibadetimiz hem de üç melek mesajını dünyaya duyurmak için çağrılmış bir halk olarak birliğimizin özünü oluşturur. İbadet ve paydaşlık için bir aile olarak bir araya geldiğimizde Kutsal Yazılar, görevimize ve İsa’nın ikinci gelişine hazırlanırken hayatlarımıza rehberlik etmesi için Allah’tan sözler verir.

İnandığımız Kutsal Kitap üzerine ne kadar sağlam bir temeliniz var? Yani, üç İbrani genç gibi, ölümün karşısında dimdik duracak kadar sağlam bir temeliniz var mı?

ÇARŞAMBA

Aralık 13

Ekmeğin Kırılması ve Dua

İlk inanlı topluluğunun karşılaştığı zorluklar ne olursa olsun, onlar İsa’ya olan ortak inançlarında ve dünyaya yaymaları için onlara emanet edilen gerçekte birleştiler. Petrus’un “sahip olduğunuz gerçek” dediği şey buydu (2. Pet. 1:12). Ve böylece, gerçekte birleşerek, birliklerini bir çok şekilde dile getirdiler.

“Bunlar kendilerini elçilerin öğretisine, paydaşlığa, ekmek bölmeye ve duaya adadılar” (Elç. 2:42). Ekmeğin kırılmasına ilişkin bu referans, muhtemelen bir paydaşlık yemeğini ya da imanlılar arasında paylaşılan olağan yemekleri kastediyordu. Bir paydaşlık yemeği sırasında bir noktada, birisi ekmek ve içecek üzerinde İsa’nın ölümünün ve dirilişinin anısına, O’nun yakında dönmesi beklentisi içinde özel bir kutsama sunardı. İlk inanlı toplululuğu böylece zamanlarını, İsa’nın yaşamı ve hizmetinin anlamını hatırlamaya adadılar ve paydaşlık yemeklerinde bunun hakkında konuşmayı severlerdi. Paylaştıkları yemekler, ibadet anlarına dönüştü. “Her gün tapınakta toplanmaya devam eden imanlılar, kendi evlerinde de ekmek bölüp içten bir sevinç ve sadelikle yemek yiyor ve Tanrı’yı övüyorlardı. Bütün halkın beğenisini kazanmışlardı. Rab de her gün yeni kurtulanları topluluğa katıyordu” (Elç. 2:46, 47). Kuşkusuz bu paydaşlık zamanı, İsa’da sahip oldukları birlik hissini güçlendirmeye büyük ölçüde yardımcı oldu.

İlk inanlı topluluğunun birlikte dua etmesi hakkında Elçilerin İşleri kitabında ne gibi örnekler var? Ne için dua ettiler?

Elçilerin İşleri 1:14

Elçilerin İşleri 4:23–31

Elçilerin İşleri 12:12

İlk inanlı topluluğu, Allah ile doğrudan iletişim kurma fırsatına değer verdiler ve ibadet için bir araya geldiklerinde O’ndan isteklerde bulunmayı ihmal etmediler. Pavlus’un Timoteos’a yazdığı İlk Mektubu’nda, Hıristiyanların bir araya geldiklerinde dua etmelerinin öneminden bahseder (1. Tim. 2:1). Efesliler’e yazdığı mektupta da duanın ihtiyacını vurguladı: “Her türlü dua ve yalvarışla, her zaman Ruh’un yönetiminde dua edin. Bu amaçla, bütün kutsallar için yalvarışta bulunarak tam bir adanmışlıkla uyanık durun. Ağzımı her açtığımda bana gerekli söz verilsin diye benim için de dua edin; öyle ki, Müjde’nin sırrını cesaretle bildirebileyim” (Ef. 6:18, 19).

Ortak nedenler için ettiğimiz şefaat dualarının gücü ile daha derin bir birliği deneyimlemenin yolları nelerdir? Bu dua bizi bir kilise olarak nasıl birleştirir?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Şu bölümleri okuyun “Prayer,” s. 1044–1046, “Worship,” s. 1290, 1291, The Ellen G. White Encyclopedia.

“Şabat gününün yaratılışın anısı olarak önemi, Allah’ın ibadete layık oluşunun gerçek nedenini her zaman göz önünde bulundurmasıdır” – zira O Yaratıcı’dır ve biz O’nun yaratıklarıyız. “Bu nedenle Şabat günü ilahî ibadetin temelinde yer alır, çünkü onun harika gerçeğini en etkili biçimde öğretir, bunu başka hiçbir kurum yapmamaktadır. İlahî ibadetin, yalnızca yedinci günde yapılanın değil, tüm ibadetin gerçek temeli, Yaratıcı ile O’nun yaratıkları arasındaki ayrımda bulunmaktadır. Bu büyük gerçek hiçbir zaman geçersiz hale gelmez ve hiçbir zaman unutulmamalıdır.”—J. N. Andrews, History of the Sabbath [Şabat Gününün Tarihçesi], 27. bölüm. Allah bu gerçeği her zaman insanların zihinlerinin önünde tutmak için Aden bahçesinde Şabat gününü tesis etti; O’nun Yaratıcımız olduğu gerçeği O’na ibadet etmemizin nedeni olduğu sürece, Şabat günü bunun işareti ve anısı olarak devam edecektir. Şabat günü herkes tarafından tutulmuş olsaydı, insanların düşünceleri ve sevgisi, saygı gösterilerek ibadet edilmesi gereken varlık olarak Yaratıcı’ya yönlendirilecekti ve putperest, tanrıtanımaz veya imansız bir insan hiçbir zaman olmayacaktı. Şabat gününün tutulması, gerçek Allah’a, “göğü, yeri, denizi, su pınarlarını yaratana” sadakatin bir işaretidir. İnsanlara Allah’a ibadet etmeyi ve O’nun emirlerini tutmayı emreden mesajın, özellikle dördüncü emri tutmayı hatırlatacağı anlaşılır.”—Ellen G. White, Allah ve Şeytan Arasındaki Savaş, s. 440, 441.

TARTIŞMA SORULARI:

 Kutsal Kitap’taki, ibadet, yaratılış ve kurtuluş ile ilgili kavramlar birbiriyle yakından alakalı olduğundan, Şabat kutlamalarının Allah’ın sahte ibadetlere karşı kullandığı nasıl bir panzehir olabileceğini düşünüyorsunuz? Vahiy 14:6, 7’nin ahir zaman peygamberliğinde Şabat ne gibi bir rol oynuyor? Şabat neden ilk meleğin mesajında ima ediliyor?

 Çoğu zaman ibadeti bir içerik meselesi olarak algılarız—yani ibadet sırasında yapmamız veya yapmamamız gereken şeyler olarak. Bu yeterli mi? İbadet aslında nedir? Yerel kiliseniz anlamlı bir ibadeti nasıl gerçekleştiriyor?

 Bazı toplumlarda, hatta Adventist cemiyetinde bile, Hıristiyan topluluğu ibadeti yavaş yavaş unutulmakta ya da terk edilmektedir. Yerel kiliseniz bu eğilime karşı ne yapabilir?

ÖZET: İbadet, Hıristiyan imanlının Allah’a kurtuluş armağanını verdiği için müteşekkir yanıtıdır. Aynı zamanda Hıristiyan topluluğunun birlik ve paydaşlık deneyiminin esaslı bir unsurudur. Dua ve Kutsal Kitap çalışması olmaksızın, Allah’ın gerçeğini anlama arzusuyla yola çıktığımızda, topluluğumuz Mesih’teki birliği deneyimlemekte başarısız olacaktır.

CUMA

Aralık 14

*Aralık 15–21

Kilise Organizasyonu ve Birlik

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Ef. 5:23–27; Mat. 20:25–28; Tit. 1:9; Mat. 16:19; Gal. 6:1, 2; Mat. 28:18–20.

HATIRLAMA METNİ: “ ‘Sizin aranızda böyle olmayacak. Aranızda büyük olmak isteyen, ötekilerin hizmetkârı olsun. Aranızda birinci olmak isteyen, ötekilerin kulu olsun’ ” (Matta 20:26, 27).

Yedinci–Gün Adventistleri olarak, kurtuluşun yalnızca İsa Mesih’in insanlık için başardığı şeye iman etme yoluyla gerçekleştiğine inanan Protestan Hıristiyanlarız. Mesih’in bizim için yaptığı şeyin faydalarını almak için bir kiliseye ya da bir kilise hiyerarşisine ihtiyacımız yoktur. Mesih’ten aldığımız şeyi, doğrudan O’ndan alıyoruz, çarmıhtaki Vekilimiz ve göksel tapınaktaki arabulucu Başkahinimiz olarak.

Yine de, kilise Allah’ın yaratışıdır ve Allah, onu bizim için buraya bir kurtuluş aracı olarak değil, dünyaya kurtuluşun bildirilmesine ve açıklığa kavuşmasına yardımcı olan bir araç olarak yerleştirmiştir. Kilise, müjdenin dünyaya yayılması için İsa’nın yarattığı bir organizasyondur. Organizasyon, kilisenin hizmetini sağlamlaştırdığı ve olanak sağladığı sürece önemlidir. Kilise organizasyonu olmadan, İsa’nın kurtarıcı mesajı başkalarına etkili bir şekilde iletilemezdi. Kilisenin liderleri de birliğe teşvik etme ve İsa’nın örneğini temsil etme açısından önemlidir.

Bu hafta kilise organizasyonunun hizmet açısından neden önemli olduğunu ve kilisenin birliğini nasıl teşvik ettiğini inceleyeceğiz.

*23 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

12. DERS

Aralık 16

Kilisenin Başı Mesih

Daha önceki bir çalışmamızda gördüğümüz gibi, Yeni Ahit’te kilise, beden metaforu ile temsil edilir. Kilise, Mesih’in bedenidir. Bu metafor, kilisenin çeşitli yönlerine ve Mesih ile halkı arasındaki ilişkiye işaret eder. Mesih’in bedeni olarak kilisenin varlığının esası O’na dayanır. O, Baş (Kol. 1:18, Ef. 1:22) ve kilise yaşamının Kaynağıdır. O’nsuz, kilise olmazdı.

Kilise aynı zamanda kimliğini Mesih’ten alır, zira O, kilise inanç ve öğretilerinin Kaynağı, Temeli ve Yaratıcısıdır. Oysa kilise, kimliği için her ne kadar önemli olsa da bundan çok daha fazlasıdır. Kilisenin ne olduğunu belirleyen şey, Kutsal Yazılar’da ortaya çıkan, Mesih ve O’nun Sözü’dür. Böylece, kilise kimliğini ve önemini Mesih’ten sağlar.

Efesliler 5:23–27’de Pavlus, Mesih ve kilisesi arasındaki ilişkiyi, karı koca arasında olması gereken ilişki türünü göstermek için kullanır. Mesih ve kilisesi arasındaki bu ilişkinin ana fikirleri nelerdir?

Yüzyıllar boyunca liderlerin suistimal etmelerinden dolayı, boyun eğme kavramı konusunda tereddüt etsek de, kilisenin yine de, Baş’a, Mesih’e ve O’nun otoritesine boyun eğmesi gerekir. Mesih’i kilisenin Başı olarak kabul etmemiz, nihai bağlılığımızın kime ait olduğunu hatırlamamıza yardımcı olur ve bu da Rab’bin ta kendisine olmalıdır, başkasına değil. Kilise organize olmalıdır, ancak bu organizasyon her zaman kilisemizin gerçek lideri olan İsa’nın otoritesine bağlı olmalıdır.

“İmanlı topluluğu O’nun temeli olarak İsa’nın üzerine kuruludur; ve önderi olarak İsa’ya itaat etmelidir. Ne insanlara bağımlı ne de onların kontrolü altında olmalıdır. Birçok kimse imanlı topluluğunda güvenilir bir konuma sahip olmanın, ne yapmaları ve neye inanmaları konusunda diğer insanları yönlendirme hakkı verdiğini iddia eder. Tanrı böyle bir iddiayı onaylamaz. Kurtarıcı şöyle bildirir: “Hepiniz kardeşsiniz.” Herkes Şeytan’ın ayartıcı gücüne maruz kalabilir ve hataya düşebilir. Hiçbir fani varlığın rehberliğine güvenemeyiz. İmanın Kaya’sı İsa’nın imanlı topluluğunda yaşayan varlığıdır. Buna en güçsüz olanlar bile güvenebilir. Kendisinin en güçlü olduğunu sananlar bu düşüncelerinden vazgeçip İsa’nın gücüne güvenmedikleri sürece kendilerinin en güçsüz kişiler oldukları kanıtlanacaktır.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, s. 404.

Pek kolay olan herhangi bir “ölümlü varlığa” değil de, Mesih’e bağlı olmayı nasıl öğrenebiliriz?

PAZAR

Aralık 17

Hizmetkâr Liderlik

Havarileri ile yaptığı hizmet sırasında muhtemelen onların sahip olmak istedikleri güç konusundaki kıskançlıklarından dolayı İsa’yı defalarca çileden çıkaran anlar oldu. Elçiler, İsa’nın krallığının güçlü liderleri olma konusunda hevesli görünüyorlardı (Mar. 9:33, 34; Luk. 9:46). Öğrenciler Son Akşam Yemeği’ni birlikte yedikleri sırada dahi, bu tahakküm ve üstünlük duyguları onların aralarında hissedilebiliyordu (Luk. 22:24).

Buna benzer bir durumda, İsa, O’nun halkı arasındaki ruhsal liderliğe ilişkin düşüncelerini açıkça dile getirdi. İsa’nın Matta 20:25–28’deki tavsiyesinden hangi liderlik ilkelerini öğreniyoruz? Bu ilkeyi hayatımızda ve özellikle kiliselerimizde nasıl gösterebiliriz?

“Bu özlü pasajda İsa, bize iki tip otorite modeli sunuyor. Birincisi Roma otoritesi fikridir. Bu modelde, elitler diğerleri üzerinde hiyerarşik olarak durmaktadır. Onlar karar verme yetkisine sahiptirler ve alttakilerin boyun eğmesini beklerler. İsa, ‘Sizin aranızda böyle olmayacak!’ diye belirttiğinde, bu otorite modelini açıkça reddetti. Bunun yerine öğrencilere olağanüstü bir şekilde, aşina oldukları hiyerarşik modelin tamamen reddedildiği ya da tersine çevrildiği yeni bir otorite modelini sundu.”—Darius Jankiewicz, “Serving Like Jesus: Authority in God’s Church,” Adventist Review, Mart 13, 2014, s. 18.

İsa’nın bu hikâyede sunduğu otorite kavramı iki anahtar kelimeye dayanmaktadır: hizmetkâr (diakonos) ve köle (doulos). Bazı çevirilerde ilk kelimede geçen hizmetkâr, genellikle “reis” olarak, ikinci, kelime ise “uşak” veya “kul” olarak tercüme edilir. Her iki sözcük de, İsa’nın niyetini vurgulamada yetersiz kalır. İsa tüm otoriter yapıları yıkmak istemese de, vurgulamak istediği şey, kilise liderlerinin her şeyden önce Allah’ın halkının hizmetkârları ve köleleri olması gerektiğidir. Onların konumları, insanlar üzerinde otorite kullanmak ya da onlara egemen olmak veya kendileri için prestij ve itibar kazanmak değildir. “İsa farklı ilkelere dayalı olan bir egemenlik kuruyordu. İnsanları yetkiye değil; Tanrı’ya hizmete çağırdı ve güçlülerin, güçsüzlere destek olmasını istedi. Güç, mevki, yetenek ve bilgeliğe sahip olanlar, diğerlerinden daha büyük bir sorumluluk taşıyorlardı ve çevrelerindeki insanlara faydalı olmak için çaba harcamalıydılar.”—Ellen G. White, Sevgi Öğretmeni, s. 538.

Yuhanna 13:1–20’yi okuyun. İsa, havarilerine hangi liderlik örneğini verdi? İsa bu ayetlerde bizlere hâlâ ne öğretmeye çalışıyor? Buradaki ilkeyi, kilisenin içinde ve dışında başkalarıyla olan tüm davranışlarımızda nasıl açığa çıkartabiliriz?

PAZARTESİ

Aralık 18

Kilise Birliğini Koruma

2. Timoteos 2:15 ve Titus 1:9’u okuyun. Pavlus’un Timoteos ve Titus’a verdiği tavsiyelere göre, hangi önemli görevler imanlı bir kilise liderinin ve ihtiyarın sorumluluğudur?

Pavlus’un doktrin ve öğretileri saf bir şekilde tutmaya ne kadar önem verdiğine dikkat edin. Bu, özellikle birlik için çok önemlidir, çünkü her şeyden öte, öğretilerimizin kilisemizi birleştiren şey olduğunu iddia edebiliriz. Yine, Adventistler olarak, kültür, geçmiş ve hayatın farklı yollarından gelen insanlar olarak, Mesih’teki birliğimiz, Mesih’in vermiş olduğu gerçeğe olan anlayışımızda bulunur. Eğer bu öğretiler üzerinde kafalarımız karışırsa, özellikle de sona yaklaşırken, sadece kaos ve bölünme gerçekleşecektir.

“Tanrı’nın ve dirilerle ölüleri yargılayacak olan Mesih İsa’nın önünde, O’nun gelişi ve egemenliği hakkı için sana buyuruyorum: Tanrı sözünü duyur. Zaman uygun olsun olmasın, bu görevi sürdür. İnsanları tam bir sabırla eğiterek ikna et, uyar, isteklendir. Çünkü öyle bir zaman gelecek ki, sağlam öğretiye katlanamayacaklar. Kulaklarını okşayan sözler duymak için çevrelerine kendi arzularına uygun öğretmenler toplayacaklar. Kulaklarını gerçeğe tıkayıp masallara sapacaklar” (2. Tim. 4:1–4).

Bu sözlerle Pavlus, ilham aldığı düşüncelerini İsa’nın ikinci gelişi ve ahiret günü üzerinde yoğunlaştırıyor. Elçi, bu önemli öğüdü Timoteos’a vermek için Allah tarafından ona verilen tüm otoriteyi kullanıyor (bkz. 1. Tim. 1:1). Sahte öğretilerin ve ahlâksızlığın arttığı son günler bağlamında, Timoteos, Allah’ın Sözü’nü vaaz etmek zorundadır. Ona yapılmış olan hizmet çağrısı budur.

Öğretim hizmetinin bir parçası olarak, Timoteos ikna etmek, azarlamak ve teşvik etmekle görevlidir. Bu fiiller, Kutsal Yazılar tarafından verilen rehberliği hatırlatmaktadır (2. Tim. 3:16). Açıkçası, Timoteos’un işi Kutsal Yazılar’da bulduğu şeyleri takip etmek, öğretmek, uygulamak ve bunu cefakârlıkla ve sabırla yapmaktır. Sert ve şiddetli azarlamalar, bir günahkârı nadiren Mesih’e getirir. Pavlus’un yazdıklarını Kutsal Ruh’un rehberliğinde takip eden Timoteos, hizmetkâr–lider tavrıyla birlikte kilise içinde güçlü bir birleştirici güç olacaktı.

Kilise liderlerimizin kilisede birliği sürdürmelerine yardımcı olabileceğimiz pratik yollar nelerdir? Tartışmaların ortasında bile, bölünmeler karşısında her zaman birliğin gücü olduğumuzdan nasıl emin olabiliriz?

SALI

Aralık 19

Kilise Disiplini

Kilise organizasyonunun ana konularından biri de disiplinle uğraşmaktır. Disiplinin, kilisenin birliğini korumak için nasıl yardımcı olduğu, bazen hassas bir konudur ve kolayca yanlış anlaşılabilir. Ancak, Kutsal Kitap’ın bakış açısıyla, kilise disiplini iki önemli alana odaklanır: öğretinin saflığını korumak ve kilise yaşamının ve uygulamaların saflığını korumak.

Daha önce de gördüğümüz gibi, Yeni Ahit, özellikle zamanın sonunda, irtidatın ve sahte öğretinin ortaya çıktığı zamanlarda, Kutsal Kitap öğretisinin saflığını korumanın önemini vurgulamaktadır. Aynı şey ahlâksızlığa, sahtekârlığa ve fesatlığa karşı korunarak topluluğun saygınlığını korumak için de geçerlidir. Bu sebeple Kutsal Yazılar için şöyle denilmiştir, “öğretmek, azarlamak, yola getirmek, doğruluk konusunda eğitmek için yararlıdır” (2. Tim. 3:16).

Matta 16:19 ve 18:15–20’yi okuyun. İsa, kiliseye disiplinle ilgili olarak hangi ilkeleri verdi ve kusurlu olanlar konusunda uyardı?

Kutsal Kitap, disiplin ve ruhsal ve ahlâki hayatlarımızda birbirimize karşı sorumluluklarımızı yerine getirme kavramını desteklemektedir. Aslında, kilisenin ayırt edici işaretlerinden biri, onun kutsallığı veya dünyadan ayrı olmasıdır. Kutsal Kitap’ta, kilisenin ahlâksız davranışlara karşı kararlı bir şekilde hareket etmesini gerektiren zor durumların birçok örneğini buluyoruz. Kilisede ahlâki standartlar korunmalıdır.

Bu ayetler, kilisede zor meselelere hitap ederken hangi ilkeleri takip etmemizi öğretiyor? Mat. 7:1–5; Gal. 6:1, 2.

Kilise disiplininin gerekliliği hakkındaki Kutsal Kitap öğretisini inkar edemeyiz. Bu olmadan Söz’e sadık kalamayız. Ancak bu uyarıların çoğunda olan kurtarıcı özelliğe dikkat edin. Disiplin, mümkün olduğunca kurtarıcı olmalıdır. Bizlerin de günahkâr olduğumuzu ve hepimizin lütfa ihtiyacı olduğunu hatırlamamız gerekiyor. Bu nedenle, disiplini yönetirken, alçakgönüllülükle ve kendi zayıflıklarımızın bilinçli bir farkındalığıyla bunu yapmalıyız.

Hata yapanlarla kurduğumuz ilişkilerde, cezalandırmaktan çok bir kurtuluş tavrıyla hareket etmeyi nasıl öğrenebiliriz?

ÇARŞAMBA

Aralık 20

Hizmet için Organizasyon

Bu çeyrek yıl boyunca (ve tekrar tekrar) gördüğümüz gibi, bir kilise olarak, insanlara ulaşmak ve hizmet için organize ve birlik olmuşuzdur. Biz sadece benzer düşünen insanlarla bir araya gelerek birbirimizin inancını onaylayan bir sosyal kulüp değiliz (bu da önemli olsa da). Dünyayla, kendimizin de sevdiği gerçekleri paylaşmak için bir araya getirildik.

Matta 28:18–20’de, İsa havarilerine dünyevi hizmetleri için nihai talimatları verdi. İsa’nın buyruğundaki anahtar sözcükleri bulun. Bu sözcükler bugün kilise için ne ifade ediyor?

İsa’nın havarilerine verdiği büyük vazife, dört anahtar fiili içerir: gitmek, öğrenciler yetiştirmek, vaftiz etmek ve öğretmek. Bu ayetlerin Grekçe gramerine göre, ana fiil öğrenci yetiştirmektir ve diğer üç fiil ise bunun nasıl yapılabileceğini gösterir. Tüm uluslara müjdeyi duyurunca, insanları vaftiz edince ve İsa’nın söylediklerini araştırmayı öğretince, imanlılar yetiştirilir.

Kilisenin bu vazifeye yanıt vermesiyle, Allah’ın krallığı genişler ve tüm milletlerden daha fazla insan, İsa’yı Kurtarıcı olarak kabul edenlerin saflarına katılır. Vaftiz olma ve O’nun öğretilerine uyma konusunda İsa’nın emirlerine itaat, yeni bir evrensel aile oluşturur. Yeni öğrenciler, kendileri de daha fazla öğrenci yetiştirdiklerinde, İsa’nın gündelik varlığından emin olurlar. İsa’nın varlığı, Allah’ın varlığının bir vaadidir. Matta’nın müjdesi, İsa’nın doğuşunun “Tanrı bizimle” (Mat. 1:23) olduğuna dair ilanla başlar ve ikinci gelişine kadar İsa’nın bizimle olan varlığını sürdürmesi vaadiyle son bulur.

“Mesih öğrencilerine işlerinin kolay olacağını söylemedi… Onlara, kendileriyle birlikte olacağına dair güvence verdi; ve imanla ilerlemeleri halinde, Her Şeye Kadir Olan’ın kalkanının koruması altında hareket edeceklerdi. Onlardan cesur ve güçlü olmalarını istedi; zira meleklerden daha kudretli olan Kişi saflarında olacaktı – göğün ordularının Generali. O, işlerinin devamı için her şeyi sağladı ve başarısının sorumluluğunu kendi üzerine aldı. O’nun sözüne itaat ettikleri ve O’nunla bağlantılı olarak çalıştıkları sürece, başarısız olamazlardı.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 26.

İsa’nın ikinci gelişine dek halkıyla mevcut olması vaadinin anlamı üzerine düşünün. Bu vaadin gerçekliği, İsa tarafından bize verilmiş olan emri yerine getirmeye çalışırken bizi nasıl etkilemelidir?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, “Individual Responsibility and Christian Unity,” s. 485–505, Testimonies to Ministers and Gospel Workers; “Unity in Diversity,” s. 483–485, ve “Church Discipline,” s. 498–503, Gospel Workers. Read the articles “Church,” s. 707–710, ve “Church Organization,” s. 712–714, The Ellen G. White Encyclopedia bölümlerini okuyun.

“İyi liderliğin ilkeleri, kilise de dahil olmak üzere tüm toplum biçimlerine uygulanır. Ancak, kilisedeki lider, bir liderden daha fazlası olmalıdır. O ayrıca bir hizmetkâr da olmalıdır.

“Lider olmakla hizmetkâr olmak arasında bariz bir çelişki vardır. Bir kişi nasıl aynı anda hem liderlik edip hem de hizmetkâr olabilir? Lider onurlu bir pozisyonu işgal etmiyor mu? Başkalarının ona itaat etmesini emretmiyor ve beklemiyor mu? O halde, bir hizmetkâr olma, emir alma ve onları yerine getirme gibi alçak bir pozisyonunu nasıl yerine getirir?

“Bu paradoksu çözmek için İsa’ya bakmalıyız. O hizmet eden bir liderlik ilkesini müthiş bir şekilde temsil etti. Tüm hayatı bir hizmetti. Ve aynı zamanda dünyanın gördüğü en büyük liderdi.”—G. Arthur Keough, Our Church Today: What It Is and Can Be (Washington, D.C., and Nashville: Review and Herald, 1980), s. 106.

TARTIŞMA SORULARI:

 Hizmetkâr–lider fikri üzerinde daha fazla durun. Eğer varsa, bunun örneklerini seküler dünyada bulabilir miyiz?

 Matta 20:25–28’i tekrar okuyun. Bu ayetler, Allah’ın büyük (Mat. 20:26) kelimesinin dünya tarafından anlaşıldığının aksine Kendi anlama biçimi hakkında bize ne diyor?

 Kilise liderlerinin görevlerinden birisi birlikteliği korumak ise, onların insanî yönleri mükemmel bir örnek olmalarını engellediğinde ve bocaladıklarında bizler ne yapmalıyız?

 Kilise disiplinini yönetirken, hata yapanlara lütufkâr ve sevgi ruhuyla yaklaşmamız neden çok önemlidir? Matta 7:12, bu süreçte neden hep aklımızda olmalıdır?

ÖZET: Kilisenin hizmeti ve imanlıların birliği için iyi bir kilise organizasyonu şarttır. Mesih, kilisenin Başı’dır ve kilise liderleri, Allah’ın halkına liderlik ederken O’nun örneğini takip etmelidirler. Birlik, Allah’ın Sözü’nün sadık bir şekilde öğretilmesiyle ve bu Söz’e sadık bir şekilde yaşamakla korunur.

CUMA

Aralık 21

*Aralık 22–28

Birliğin Nihai Restorasyonu

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Yu. 14:1–3, Yşa. 11:1–10, Vah. 21:1–5, 1. Sel. 4:13–18, Vah. 22:1–5, Yşa. 35:4–10.

HATIRLAMA METNİ: “Ama biz Tanrı’nın vaadi uyarınca doğruluğun barınacağı yeni gökleri, yeni yeryüzünü bekliyoruz” (2. Petrus 3:13).

Kutsal Kitap’ın en büyük vaatlerinden biri, İsa’nın tekrar gelmesi vaadidir. Bu olmadan, hiçbir şeyimiz yoktur, çünkü umutlarımızın merkezinde o vaat ve bizim için ne anlama geldiği yer almaktadır. Mesih, göklerden bulutlarla geri döndüğünde, dünyevi, insani ve dolayısıyla geçici ve zaman zaman anlamsız olan her şey ortadan kaldırılacaktır. Göklerin görkemindeki milenyumdan sonra, savaşları, kıtlıkları, hastalıkları ve trajedileriyle dolu olan bu dünya yenilenecek ve en sonunda Rab ve birbirleriyle yeniden bir araya gelecek şekilde kurtulmuş olanların konutu haline gelecektir.

Mesih’in ikinci gelişi üzerine umut, Yeni Ahit’in önemli bir temasıdır ve yüzyıllar boyunca Hıristiyanlar bu vaadin yerine gelmesini özlemle beklemişlerdir. Yedinci–Gün Adventistleri olarak bizler de O’nun dönüşünü bekliyoruz. Aslında ismimizin kendisi bu umudu ilan etmektedir.

Bu son çalışmamızda, bu vaade bakacağız ve Hıristiyan birliği için ne anlama geldiğini inceleyeceğiz. Mesih’teki birliğimiz, genellikle insani sınırlarımız ve zayıflıklarımız tarafından engelleniyor. Ama parçalanmışlığımıza çözüm aramaya artık gerek kalmayacaktır, çünkü parçalanmışlık olmayacaktır. İkinci Geliş’te, Rab ile bir olacağız, sonunda yeniden bir araya gelmiş ve yenilenmiş bir aile olacağız.

*29 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

13. DERS

Aralık 23

Mesih’in Dönüşünün Kesinliği

Yuhanna 14:1–3, İsa’nın ikinci gelişine yönelik en iyi bilinen vaattir. Bu vaat size, yeni dünyanın üzerinde yaşayacak kurtulmuşların yaşam tarzı hakkında ne anlatıyor?

İlk inanlı topluluğu Mesih’in dönüşünü “mübarek umut” (Tit. 2:13) olarak nitelendirmişti. Hıristiyan hac yolculuğunun amacı olduğundan, Kutsal Kitap’ın tüm peygamberlikleri ve vaatlerinin İkinci Geliş’te yerine gelmesini beklemişlerdi. İsa’yı seven herkes, O’nunla yüz yüze paydaşlık yapabilecekleri günü dört gözle bekler. Bu ayetlerdeki sözleri, sadece İsa’nın kendisiyle değil, birbirimizle de paylaşacağımız yakınlık ve samimiyete işaret ediyor.

Hıristiyanlar bu vaade inanırlar, çünkü Kutsal Kitap bize bu durumun gerçekleşeceğini garanti eder. Bu güvenceye sahibiz, çünkü İsa’nın şu sözlerine inanıyoruz, “Yine gelip sizi yanıma alacağım” (Yu. 14:3). Mesih’in ilk gelişi önbildirildiği gibi, O’nun ikinci gelişi, Eski Ahit’te bile önceden bildirilmiştir. Tufan’dan önce Allah, ata Hanok’a Mesih’in zafer içinde gelişinin günahı sona erdireceğini söyledi. O şöyle peygamberlik etmişti: “ ‘İşte Rab herkesi yargılamak üzere on binlerce kutsalıyla geliyor. Tanrı yoluna aykırı, tanrısızca yapılan bütün işlerden ve tanrısız günahkârların kendisine karşı söylediği bütün ağır sözlerden ötürü Rab, bütün insanlara suçluluklarını gösterecektir’ ” (Yah. 14, 15).

İsa, bu dünyaya gelmeden bin yıl önce, Kral Davut da Mesih’in, Allah’ın halkını bir araya getirmek için Mesih’in geleceğine dair peygamberlik etmişti. “Tanrımız geliyor, sessiz kalmayacak, önünde yanan ateş her şeyi kül ediyor, çevresinde şiddetli bir fırtına esiyor. Halkını yargılamak için yere göğe sesleniyor: ‘Toplayın önüme sadık kullarımı, kurban keserek benimle antlaşma yapanları.’ ” (Mez. 50:3–5).

İsa’nın ikinci gelişi, O’nun ilk gelişi ile yakından ilişkilidir. O’nun doğumunu ve hizmetini önceden bildiren peygamberlikler (örneğin, Yar. 3:15; Mik. 5:2; Yşa. 11:1; Dan. 9:25, 26), O’nun ikinci geliş vaadinin bizde oluşturduğu umut ve güvenin temelini sağlıyor. Mesih, “kendisini bir kez kurban ederek günahı ortadan kaldırmak için çağların sonunda ortaya çıkmıştır… Mesih de birçoklarının günahlarını yüklenmek için bir kez kurban edildi. İkinci kez, günah yüklenmek için değil, kurtuluş getirmek için kendisini bekleyenlere görünecektir” (İbr. 9:26, 28).

Şu anda bile İkinci Geliş vaadinden umut ve teselli çıkartmanın yolları nelerdir?

PAZAR

Aralık 24

Yenilenme Vaadi

Yeşaya 11:1–10’u okuyun. İsrail’e hangi vaat veriliyor ve kurtulmuş olanların ebedi konut yeri hakkında ne söyleniyor?

Kutsal Kitap, yeryüzünün Yaratılış hikayesi ile başlar (Yaratılış 1, 2). O, ilk ebeveynlerimiz Adem ve Havva’ya emanet edilen güzel ve ahenkli bir dünyanın tarifidir. Allah’ın yarattığı insan ırkı için mükemmel bir dünya ve yuva. Kutsal Kitap’ın son iki bölümü de, Allah’ın, kurtarılmış insanlık için kusursuz ve uyumlu bir dünya yaratacağını söylemektedir (Vahiy, 21, 22), fakat bu kez dünya günahın yıkımından kurtarıldığından buna yeniden yaratılış demek daha doğru olacaktır.

Kutsal Kitap’ın pek çok yerinde, kurtarılmış olanların bu ebedi yuvasının imgesel bir fantezi veya rüyadan ibaret değil, gerçek bir yer olacağı ifade edilir. Kurtarılmış olanlar yeni bir deneyim, yeni bir hayat görebilecek, duyabilecek, koklayabilecek, dokunabilecek ve hissedebileceklerdir. Yeşaya 11’in peygamberliği, yeni bir dönem yaratacak olan Mesih’in gelişini önbildiren güzel bir pasajdır. O bütün şiddeti sona erdirecek ve sonsuz barışı getirecektir. Bu yeni dünyada Allah’ın hakimiyeti evrensel uyumu tesis edecektir.

Vahiy 21:1–5’i okuyun. Bu yeni uyumun sonucu olarak ebediyen kaybolacak olan şey nedir?

Ellen White, kurtulmuş olanları neyin beklediği konusunda şunları yazdı:

“Sonsuzluk yılları geçtikçe, onlar Tanrı ve Mesih’in daha zengin ve daha görkemli vahiylerini getirecekler. Bilgi progresif olduğundan, sevgi, saygı ve mutluluk da artacaktır. Ne kadar çok insan Tanrı’yı öğrenirse, O’nun karakterine olan hayranlıkları da o kadar büyük olacaktır. İsa onların önüne, kurtuluşun zenginliklerini ve Şeytan’la büyük mücadelede elde edilen muhteşem başarıları serdikçe, fidye ile satın alınanların kalpleri daha güçlü bir bağlılıkla çarpacak ve altından harplarını daha güçlü bir elle çalacaklar: On binlerce on binler ve binlerce binler övgü dolu muhteşem bir koro eşliğinde bir araya gelecek.”—Ellen G. White, The Story of Redemption, s. 432, 433.

Şu anda bile Allah’ın karakterini anlayabileceğimiz yollar nelerdir? Başkalarıyla uyum ve birlik içinde yaşamak, şimdi bile Allah’ın karakteri ve doğası hakkında neyi ortaya çıkarmaktadır?

PAZARTESİ

Aralık 25

Diriliş ve Yenilenmiş İlişkiler

Kilisenin ilk günlerinden, Mesih’in dönüşünün vaadi, belki de her şeyden çok, Rab’bin sadık insanlarının yüreklerine, özellikle de sıkıntı zamanlarında cesaret vermişti. Korkunç mücadeleleri ne olursa olsun, avutulamayacak acıları ve kederleri ne olursa olsun, Mesih’in dönüş umuduna ve İkinci Geliş’in beraberinde getireceği tüm harika vaatlere sahiplerdi.

1. Selanikliler 4:13–18’i okuyun. Bu ayetler hangi vaatleri içermektedir? Yenilenmiş ilişkilerin umudu hakkında ne söylemektedir?

İsa’nın ikinci gelişi tüm insanlığı derinden etkileyecektir. Allah’ın egemenliğinin kurulmasının önemli bir yanı, seçilmişlerin bir araya getirilmesidir. “ ‘Kendisi güçlü bir borazan sesiyle meleklerini gönderecek. Melekler O’nun seçtiklerini göğün bir ucundan öbür ucuna dek, dünyanın dört bucağından toplayacaklar’ ”(Mat. 24:31). Bu toplanma anında, aklanmış olan ölüler diriltilecek ve ölümsüzlüğü alacaklardır (1. Kor. 15:52, 53). “Önce Mesih’e ait ölüler dirilecek” (1. Sel. 4:16). Bu, hepimizin beklediği andır. Dirilenler, varlıkları ve sevgileri için özlem duyduklarıyla yeniden bir araya geleceklerdir. Bu olay karşısında Pavlus’un sevinci şöyle olmuştu: “ ‘Ey ölüm, zaferin nerede? Ey ölüm, dikenin nerede?’ ” (1. Kor. 15:55).

Dirilişte ortaya çıkan, mezarın içine giren hastalıklı, yaşlı, biçimsiz bedenler değildir, artık onların çürümelerine neden olan günahın işaretine sahip olmayan yeni, ölümsüz, kusursuz bedenleri olacaktır. Dirilen azizler, Yaratılış’ta amaçlanan Allah’ın kusursuz görüntüsünü yansıtan İsa’nın yenileme çalışmasını deneyimleyeceklerdir (Yar. 1:26, 1. Kor. 15:46–49).

İsa’nın ikinci gelişinde, kurtarılan ölüler dirildikten sonra, yeryüzünde aklanmış olan yaşayanlar değiştirilecek ve onlara yeni, mükemmel bedenler verilecektir. “Çünkü bu çürüyen beden çürümezliği, bu ölümlü beden ölümsüzlüğü giyinmelidir” (1 Kor. 15:53). Böylece, bu iki kurtarılmış, dirilmiş ve dönüştürülmüş grup, “birlikte Rab’bi havada karşılamak üzere bulutlar içinde alınıp götürülece[k]. Böylece sonsuza dek Rab’le birlikte olaca[klar]” (1. Sel. 4:17).

Bilim çağımızda, bazı Hıristiyanlar bile her şey için doğal bir açıklama getirmeye çalışırlar, hatta “mucizeler” dahi. Diriliş vaatleri, sadece Allah’ın doğaüstü eylemlerinin bizi kurtarabileceğine dair bizlere neyi öğretir?

SALI

Aralık 26

Kurtarılmış Olanlar için Yeni Bir Dünya

“ ‘Çünkü bakın, yeni bir yeryüzü, yeni bir gök yaratmak üzereyim; geçmiştekiler anılmayacak, akla bile gelmeyecek’ ” (Yşa. 65:17). Hem Yeşaya hem de Yuhanna (Vah. 21:1) vaat edilen yeni dünyayı bir görümde görmüşlerdi.

Vahiy 21:2, 9–27’de, Yuhanna’nın muhteşem şehir, Yeni Yeruşalim hakkındaki tasvirini ele alalım. Bu ayetler, bu şehirde var olacak birlik ve uyum hakkında neyi ima ediyor?

Vahiy 22:1–5’i okuyun. Allah’ın tahtından akan yaşam ırmağı ile onu çevreleyen yaşam ağacı, yeni şehrin diğer iki önemli özelliğidir. Yeni dünyadaki gayeleri ne olacaktır?

Adem’in günahı nedeniyle erişimini kaybettiği yaşam ağacı (Yar. 3:22–24), Yeni Yeruşalim’de Mesih tarafından yenilenecektir. Bu ağaca erişim, galip gelenlere verilen vaatlerden biridir (Vah. 2:7). Her ay yeni bir çeşit vermek suretiyle on iki çeşit meyveyi taşıyan ağaç, yeni dünyadaki ibadete işaret ediyor olabilir, “ ‘Yeni Ay’dan Yeni Ay’a, Şabat Günü’nden Şabat Günü’ne bütün insanlar önüme gelip bana tapınacaklar’ diyor RAB” (Yşa. 66:23). “Ulusların iyileşmesi” ile yapılan atıfta Allah’ın, insanlar arasındaki tüm engelleri ortadan kaldırma ve insanlığı asıl amacına geri getirme niyeti vurgulanmaktadır: bütün insanları yenileyerek, kabileleri ve ulusları uyum ve barış içinde yaşayan, birlik içinde Allah’a övgüler sunan tek bir bölünmemiş aile haline getirmek.

“Ulusların iyileşmesi” mecazi olarak tüm ulusal ve linguistik engellerin ve ayrılığın kaldırılmasını ifade eder… Hayat ağacının yaprakları, uluslar arasındaki bozulmaları iyileştirir. Uluslar artık “diğer uluslardan olanlar” olarak değil, Tanrı’nın gerçek halkı olarak tek bir ailede birleştirilirler (21: 24–26 ile karşılaştırınız). Mika’nın yüzyıllar önceki beklentisi şu anda yerine getirilmiştir: “Ulus ulusa kılıç kaldırmayacak, savaş eğitimi yapmayacaklar artık. Herkes kendi asmasının, incir ağacının altında oturacak. Kimse kimseyi korkutmayacak.” (Mika 4:3–4; Yşa. 2:4 ile karş.). Kurtulmuş olanlar yaşam ırmağının kıyısında yaşam ağacının altında “komşusunu oturmaya çağıracak” (Zek. [3:]10). Ağacın yapraklarının şifa verme vasfı, çağlar boyunca insanlığı ayıran ve parçalayan ırksal, etnik, kabilevi ya da linguistik her türden yaraları iyileştirecektir.—Ranko Stefanovic, Revelation of Jesus Christ: Commentary on the Book of Revelation, s. 593.

ÇARŞAMBA

Aralık 27

Yeni Dünyada Yaşam

Yeşaya 35:4–10, 65:21–25’i okuyun. Hayat şimdi yaşadığımızdan ne kadar farklı olacaktır?

Yeşaya kitabında birkaç defa yeni bir şeyler okuyoruz: “yeni şeyler” (42:9, 48:6), “yeni bir ilahi” (42:10) , “yeni bir şey” (43:19), “yeni bir ad” (62:2). 65. bölümde yeni olan şey, yeni bir düzendir. Allah’ın tüm yarattıkları arasında barış ve uyum vardır. İtaatsizlik ve isyan nedeniyle antlaşma lanetiyle lanetlenmiş toprakların laneti (bkz. Lev. 26:14–17, Yas. 28:30) sonsuza dek iptal edilecektir, çünkü günah artık olmayacaktır. Bunun yerine, bereketlerin, içinde yaşanacak evlerin ve tadı çıkarılacak yemeklerin bolluğu olacaktır.

Böyle güzel bir yerde yaşam nasıl olacaktır? Bazı insanlar, bedenlerimiz ölümsüzlüğü kazandıktan ve Allah’ın benzerliğinde tam olarak geri dönüştürüldükten sonra, arkadaşlarımızı ve ailemizi tanıyıp tanıyamayacağımızı merak ederler. Mesih’in dirilişinden sonra, havarileri O’nu tanıyabildi. Meryem sesini tanıdı (Yu. 20:11–16). Tomas, İsa’nın fiziksel görüntüsünü tanıdı (Yu. 20:27, 28). Emmaus’lu iki öğrenci, yemek masasında O’nun tavırlarını tanıdılar (Luka 24:30, 31, 35). Öyleyse, eğer bedenlerimiz İsa’nın diriltilmiş bedenine benzeyecekse, kesinlikle birbirimizi tanıyabileceğiz ve yenilenmiş ilişkilerimizin sonsuzluğunu özlemle bekleyebiliriz. Tanıdığımız, sevdiğimiz ve bizimle birlikte orada olanlarla ilişkilerimizi sürdüreceğimizi güvenle söyleyebiliriz.

“Kurtarılanlar, bilindikleri gibi bilecekler. Allah’ın cana kendisinin ektiği sevgiler ve duygudaşlıklar, orada en gerçek ve en tatlı şekilde uygulanacak. Kutsal varlıklarla saf birliktelik, kutsal meleklerle ve tüm çağlardan gelen, kaftanlarını Kuzu’nun kanında yıkayarak bembeyaz eden sadıklarla birlikte uyumlu toplumsal yaşam, “yerde ve gökte her aile”yi bağlayan kutsal bağlar (Efesliler 3:15)—tüm bunlar kurtarılanların mutluluğunu pekiştirecek.”—Ellen G. White, Allah ve Şeytan Arasındaki Savaş, s. 682.

“Bu nedenle cesaretimizi yitirmeyiz… Çünkü geçici, hafif sıkıntılarımız bize, ağırlıkta hiçbir şeyle karşılaştırılamayacak kadar büyük, sonsuz bir yücelik kazandırmaktadır. Gözlerimizi görünen şeylere değil, görünmeyenlere çeviriyoruz. Çünkü görünenler geçicidir, görünmeyenlerse sonsuza dek kalıcıdır” (2. Kor. 4:16–8). Bu kadar geçici, bu kadar uçucu olan bir dünyada, görünmeyene ve ebedi olana uzanıp kavramayı nasıl öğrenebiliriz?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, “ ‘Behold, I Come Quickly,’ “ s. 355–359, Counsels for the Church. “Resurrection,” s. 1082–1084, ve “Heaven and New Earth,” s. 863, 864, The Ellen G. White Encyclopedia bölümlerini okuyun.

“Rabbimizin dirilişi ve yükselişi, Tanrı’nın azizlerinin ölüm ve mezara karşı zaferinin kesin bir kanıtıdır ve karakter elbisesini yıkayanlara ve Kuzu’nun kanında beyazlatanlara cennetin açık olduğuna dair bir sözdür. İsa, Baba’ya insan ırkının bir temsilcisi olarak yükseldi ve Tanrı, O’nun imajını yansıtanları ve O’nun yüceliğini paylaşanları yanına getirecektir.

“Dünyanın hacıları için evler vardır. Doğrular için, kaftanlar, görkemli taçlar ve zafer dalları vardır. Tanrı’nın tedbirlerinde bizi şaşırtan her şey, dünyaya basitleştirilerek gelecektir. Anlaşılması zor olan şeyler o anda açıklanacaktır. Lütfun gizemleri önümüze serilecektir. Sınırlı olan akıllarımız sadece kafa karışıklığını ve bozuk vaatleri keşfettiklerinde, en mükemmel ve güzel uyumu göreceğiz. Sonsuz sevginin en zahmetli gibi görünen deneyimleri yoluna koyduğunu bileceğiz. Her şeyin bizim iyiliğimiz için hep birlikte çalışmasını sağlayan Kişi’nin şefkatli himayesinin farkına vardığımızda, hiç görülmemiş bir sevinçle ve tam bir lütufla sevineceğiz.”—Ellen G. White, Counsels for the Church, s. 358.

TARTIŞMA SORULARI:

 Diğer Hıristiyanlar (fakat hepsi değil) İsa’nın ikinci gelişine inansalar da, Mesih’in ikinci gelişinde Adventist umudunu benzersiz kılan nedir?

 İki balık yüzerken biri diğerine “Su nasıl?” diye sordu. Diğer balık: “Su nedir?” diye cevapladı. Mesele şu ki, alıştığımız şeylerin ne kadar yaygın olduğunun farkına varamayabiliriz. Örneğin, günahkâr olarak doğan, günahla dolan ve günahla dolu bir dünyada yaşayan varlıklar olarak biz, yeni cennette ve yeni dünyada ne gibi yeni bir varoluşa sahip olacağımıza dair iyi bir kavrayışa nasıl sahip olabiliriz? Neden, sınırlamalar ne olursa olsun, yine de neye benzeyeceğini hayal etmeye çalışmalıyız?

 Yeni dünyada varlığımız nasıl olursa olsun, herkes ile birlik içinde yaşayacağımıza dair şüphe yok. Şu anda, bunun gerçekleşeceği zamana kendimizi hazırlamak için ne yapabiliriz?

ÖZET: Kutsal Kitap, bu dünyanın yeniden yaratılacağı ve sonsuza kadar günahın yıkımlarının silineceği zamandan emin bir şekilde bahseder. Sonunda insanlık asıl amacına geri döndürülecek ve tüm insanlar uyum içinde yaşayacaklardır. Mesih’teki şu anki ruhsal birliğimiz, şimdi tam olarak anlaşılmamış olsa da, o zaman canlı ve ebedi bir hakikat olacaktır.

CUMA

Aralık 28